Liefde

Het thema van „de liefde" kwam in ons blad onlangs ter sprake.

Een enkel vraagteeken heeft soms iemand daarbij geplaatst. Soms verstandig. En enkele maal nogad onverstandig.

Toch zullen we het thema goed moeten leeren stellen. Niet alleen terwille van actueele vraagpunten, die óns raken, doch ook om een antwoord te hebben tegenover de buitenstaanders. De „moderne mensch" noemt de liefde „het goddelijke", wijl „het meeste". En dat schijnt terug te gaan op het „hooglied" der liefde uit 1 Cor. 13, poëzie nog wel. Maar hij vergeet, dat 1 Cor. 13 tusschen het slot van 1 Cor. 12 en het begm van 1 Cor. 14 staat. Dat het m die beide gedeelten loopt over de profetie, als middel om elkaar te benaderen met het Woord van God, dat unmers uitgedrukt is. Dat dus de liefde de meeste is, als bindmiddel tusschen menschen: om den band van Gods Woord te leggen om de leden van één lichaam, het zijne, dat is de kerk. Zoo staat ze in den dienst van het Woord, en daarmee van den kerkstichtenden en - bewarenden en - zuiverenden Geest, ook als zij gezinnen sticht, en „sticht". Maar hier wil vrijwel niemand aan. En als hij de liefde „een vonkje" van Gods vuur in ons binnenste noemt, een zielevonkj© dus, weet dan die moderne mensch er wel van, wat de mystieke filosofie van dat pantheïstisch motief gemaalct heeft? En waarom zij liever van godheid dan van God spreekt? Datzelfde deed ook Ekkehard; een favoriet van , , nazi's". —

Het groote gebrek blijft in al die liefde-verheerlijking: de aversie tegen de profetie.

De „God-heid" b.v. krijgt bij velen graag de offers een , , platonische" vereering; maar zoodra ge een bepaalden naam noemt, Jahwe bijvoorbeeld, is men geneigd, den drager van dien naam, om de concreetheid van den naam te rangschikken onder de , , goden"; en dan Is de hoofdletter meteen weer wèg. Kom wei met „Liefde" aan, maar niet met zoo iets als „profetie", in bewuste tegenstelling b.v. met „extase"; want dat motief is „maar" van 1 Cor, 12 en. 14; ruk dat mooie schilderij van 1 Cor. 13, zegt men, alstublieft uit die hinderlijke lijst, al is ze dan ook van den schilder, Paulus, zelf. Voor den „modernen mensch" moet de Gfod-heid, In tegenstelling met de „goden", óf „in" de wereld zijn verborgen, óf zó alleen-maar-hoog erboven staan, dat we permanent ons op de onzekerheid van het tasten naar de groote Verborgenheid weten teruggeworpen. Eén vam tweeën, de Godheid zij een supersonischen donder-overonze-hoofden-heen, of een subsonlsch, een stU, een diepgedoken Geheim in ons binnenste, mét ons in opkomst, m smartelijke geboorte.

De mensch van dergelijke geestesstruetuur, hij, die de liefde ..subluneerend" naar het goddelijke plan opvoert, haalt, om voor die subllmeerlng theoretische verantwoording te zoeken, God naar menschelijke laagte neer, de belijdenis van Gods transcendentie tnruHend voor een Immanentiegeioof, óf: hij laat het denken, dat nog het langst daartegen protesteerde, het dogmatische namelijk, een tasten blijven naar het gesublimeerde dogma; de permanente vrS, S, g blijft dan over naar „het" dogma. dat nog nooit geformuleerd werd, en ook mnuner m formule komen zal. Elke concrete nS.am is een drogrede gescholden; maar de verre Naam, daar tast men alleen maar heen

De hoogllederen-op-de-liefde worden nu meer In hetgeen da.arln als tusschen de regels leesbaar „vermoed" kan worden, dan In hun concrete teksten voorzien van kommentaren, die hun ndam niet willen weten: kommentaren als zoodanig weten immers altoos veel te veel? Liefde leert het zwijgen ; de goddelijke vlammen lekken de kanalen der veel-weters wel leeg. Dat zijn dan vlammen-van-de-God-heid. Men maakt zich op tot een kruis-tocht-van-deu-geest, met het duidelijk gestelde doel: onttroning van het Godsbegrip.

Het ware wêl, indien het erom ging, ons de „omschrijving" („definitie") van God als een onmogelijkheid te • leeren zien, maar de „beschrijving" van Hem, gelijk Hij ze mogelijk maakte In Zijn Woord, ons te laten behouden, als klaar, en waar, en ook doorzichtig. Maar neen: de „onttroning" van het godsbegrip beteekent meteen een verscheuring van die papieren, waarop de kerk in dogma's Hem naar-menscheu-maat (d.w.z. naar menschelijke capaciteit) „beschrijven" wilde en mocht. Dit alles gebeurt dan in naam der liefde voor den Naamloozen God.

In de dagen van de bekroning eener zóó verstane liefde, kwam de ontluistering van haar klare profetieën. „Profetie", dat woord ondergaat hetzelfde lot als het woord „dogma": men mag het schrijven tn het enkelvoud, en dan met hoofdletter, maar niet m 't meervoud; dan valt de hoofdletter weg, en ieder zet den hoed weer op.

Om kort te gaan, men heeft gemeend, de liefde als god-menschelijke oscillatie van de enkele bladeren aan den groeten wereldboom te kunnen verstaan. Doch doordat men het profetische Woord den rug toekeerde, maakt men de kinderen der z.g. „liefde" tot ktnderlooze kinderen. Met , , propageert" immers niet; en wint geen kroost door het Woord. Men legt een krans aan den voet van het beeld der Liefde; maar men stelt de conditie, dat het llnt-aan-dleu-krans geen letters, doch alleen maar téékens als Inscriptie dragen mag.

Zoo heeft men de Liefde praalvol weggeborgen in het groote graf, waarin men alle mysteriën opgeborgen heeft; óók die, waarvan Paulus zegt, dat ze, na lang verborgen geweest te zijn, nu emdelijk aan het licht getreden zijn.

Toon mij uit uw geloof uw liefde; zij draagt den Woordschat verder; zij bereidt den naaste zijn ware brood. En het ware brood is het levende Woord. Anders niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen