Revue 1997 - pagina 58

De Universitair

Docent

Té Europees voor Amerika

"Ik sta nog steeds paf als ik zie hoe mensen hier reageren" door Peter Boerman Twintig Jaar geleden verliet Donna Spruijt-Metz haar geboorteland de Verenigde Staten om in Nederland een jaar lang door te leren voor fluitiste. Het liep echter anders. "Ik was in een jaar tijd té Europees geworden." Inmiddels is de Amerikaanse werkzaam als universitair docent aan de VU bij de vakgroep Medische ethiek, waar ze onder meer het eetgedrag van Nederlandse jongeren onderzocht. Over een opmerkelijke loopbaan en de verschillen tussen twee uiteenlopende culturen. "De universiteiten in Amerika willen niet alleen je geld, maar ook je kinderen."

"De ruimdenkendheid, het opleidingsniveau van de Nederlanders en het feit dat er een programma als Nova is, dat vind ik nog iedere dag onvoorstelbaar", zegt Donna SpruijtMetz. Ze is Amerikaanse van geboorte, maar woont al haar halve leven in het Hollandse polderlandschap. "Doorgaans heb ik heimwee", bekent ze, om daar met onvervalst accent aan toe te voegen: "I lóóóve Holland. But I hate the weather." Het moet een grappig gezicht zijn geweest in 1 976, toen Spruijt-Metz voor het eerst voet op Nederlandse bodem zette. "Ik kwam aan op sandalen", vertelt ze, "en dat in januari." Veel meer dan een fluit en wat geld had ze niet bij zich. "Ik kom uit Californië. Ik wist niet beter dan dat het mooi weer zou zijn. En ik kwam hier ook niet om voorgoed te wonen. Ik kwam hier om een jaar lang fluit te studeren." In Amerika speelde Spruijt-Metz in die tijd in de avonduren basgitaar in een rockgroep, "om mijn dure studie te bekostigen." Overdag kreeg ze klassieke fluitles op het

4

vrije Universiteit

amsterdam

conservatorium. Ze leek dan ook voorbestemd haar carrière in de muziek te vervolgen. En was daar aanvankelijk ook zelf van overtuigd. "Maar ik vond alleen de Amerikaanse manier van klassieke muziek spelen niet mooi. En na wéér een zomercursus met James Caiway dacht ik: het moet ook anders kunnen. Toen kwam ik op mijn conservatorium de Nederlander Frans Vester tegen. Die maakte zoveel indruk op mij, dat ik hem zei: ik wil bij jou les komen nemen, het kan me geen reet schelen wat het kost." Psychologie Kort daarop vertrekt Spruijt-Metz naar Nederland. Ze vindt er onderdak bij vrienden die ze uit de muziek kent. In Den Haag schrijft ze zich in voor het Nederlandse conservatorium, zodat ze les bij Vester kan krijgen. In Amerika had ze haar conservatoriumstudie nét afgerond, maar ze besluit ook haar Nederlandse muziekopleiding te voltooien, wat haar lukt in 1980. Vervolgens werkt ze drie jaar her en der als fluitiste. Tot 1 983, wanneer ze aan een psychologiestudie begint. "Het was altijd een droom van me geweest om psychologie te studeren, en plots had ik er de mogelijkheid toe. Ik had ook geluk. Er was net een avondstudie Psychologie aan de Universiteit van Amsterdam (UvA) begonnen, en ik kon meteen instromen. In het begin heb ik dat niemand verteld. Ik dacht: misschien kan ik het wel niet. Wat moeten ze dan van me denken?" Maar Spruijt-Metz kon het wel. Het studeren ging haar zelfs erg goed af. De dag voor een belangrijk concert had ze haar eerste tentamen. Ze slaagde ruim. En dat bleef ze volhouden, zodat ze uiteindelijk cum laude afstudeerde. Al snel trad ze ook toe tot de vaste staf van de opleiding. "De avondstudie was in het begin vreselijk slecht georganiseerd", vertelt ze daarover. "Ik ben daarom maar lid geworden van de onderwijscommissie, als vertegenwoordigster van de avond-

Revue

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen