Studentenalmanak 1926 - pagina 58

48 IN MEMORIAM

gen". Daarop deelden we hem mede ons ,.vanwaar en

waarheen" en al even kort volgde daarop: ,,Mooi zoo".

Voorloopig was daarmee alles gezegd. W e moesten een

oogenblik wennen aan dat denker-uitziende, bijna norsche

gelaat, aan die scherpe trekken, die zoo zelden ontspannen

werden door een kort glimlachje, ook aan die eigenaardige

bruuske manier van spreken. En waarom dit alles toch aan-

trok wisten we spoedig: er woonde in dezen gesloten

mensch, die zich zoo moeilijk uitte, een nobele geest; we

hadden kennis gemaakt met een hoogstaand karakter, dat

een hooge maatstaf voor anderen aanlegde, maar wel 't

meest voor zichzelf. W a t op het eerste gezicht stugheid of

koelheid scheen, bleek achteraf fijngevoeligheid, die vreest

zich te stooten.

Ik heb Arie Littooy alleen gekend als studie-genoot;

behalve in verband met de colleges zagen wij elkaar zelden.

Maar men behoefde niet veel met hem om te gaan, of het

bleek dat de studie zijn eigenlijke levensvulling was, voor

zoover zijn wankele gezondheid dat toeliet, Over zijn meer

persoonlijk leven sprak hij niet gauw; slechts een enkele

maal liet hij doorschemeren welk een zorg hem vervulde,

wanneer hij voelde lichamelijk niet opgewassen te zijn tegen

de taak, die hij zich gesteld had. Hoeveel hij van zijn werk

verwachtte bewees de nauwgezetheid, waarmee hij alles

deed. Daarnaast verkeerde hij graag in een beperkten kring

van vrienden: op corps- en clubvergaderingen werd hij haast

nooit gemist. Ieder wist van te voren, dat Littooy er weinig

zeggen zou en toch werd hij nooit vergeten, omdat zijn

zwijgen dikwijls veelzeggend was. Ook hier weer de schijn-

baar vreemde combinatie: zich apart houden en gevoelig-

heid voor sympathie van anderen, Arie Littooy is geleid

langs een weg, die ver afweek van dengene, dien hij zich

uitgestippeld had. De ziekte, die hem steeds bedreigde,

kreeg, nadat hij Amsterdam verlaten had om thuis zich voor

het candidaats-examen klaar te maken, in enkele jaren de

overhand. Steeds meer werd hem het vermogen tot studeeren

beperkt, totdat hij zelfs het lezen moest opgeven. Wat het

hem gekost moet hebben, zich gewonnen te geven, kunnen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen