GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1973 - pagina 492

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1973 - pagina 492

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

mensen, eenderde van de gehele bevolking van Galapagos. Alle hoop is gevestigd op koeien en toerisme. Een oude kolonist van Santa Cruz, wijzend op een rode mier (een door de mens ingevoerd, zeer hinderlijk bijtend beest), merkte op: Galapagos, een paradijs, uche-uche, voor mieren, niet voor mensen.

Academy Bay op Santa Cruz met het Biologisch Station Charles Darwin op de achtergrond 'de hoop is gevestigd op koeien en toerisme'

varado wilden werken. In 1889, na tien jaar harde arbeid, produceerde de fabriek 15 ton suiker per dag.

Floreana bleef andermaal verlaten. In 1893 vestigde Don Antonio Gil zich hier, maar vertrok in 1897 naar Isabela, het derde eiland waar de mens zich een hof probeerde te maken. Hij was succesvol met koeien en koffie. Echter ook hier werd, het is hetzelfde lied, een strafkolonie gesticht. Een grote muur 'el muro de las lagrimas' (muur der tranen) staat als een symbool van onvredige tijden. Het is een tien meter hoge muur, opgebouwd van lavastenen waar gevangenen binnen werden gehouden gedurende de nacht. De dag werd besteed met het vangen van reuzenschildpadden. Olieproduktie was hun strafwerk. In 1956 had er een grote ontsnappingsactie plaats van de gevangenen, die net als hun voorgangers meer dan honderd jaar geleden een schip kaapten. Ditmaal geen walvisvaarder maar een luxueus Amerikaans jacht op plezierreis rond de wereld. De kapitein werd gedwongen naar het vasteland te varen, waar echter velen later werden opgepakt en berecht. Dit betekende tevens het einde van strafkolonies in Galapagos.

landbouw en veeteelt. Al in 1846 waren er bewoners op Santa Cruz, in Puerto de las Chacras (het latere Whale Bay) met een pad naar een waterbron (het latere Santa Rosa), vijf uur gaans landinwaarts. Een kleine nederzetting van schildpaddenjagers en korstmossenverzamelaars. De Noorse kolonisten die vanuit het meer zuidelijk gelegen Academy Bay Santa Cruz binnendrongen (in 1926) vonden halverwege het pad een grote steen met het jaartal 1911 en de initialen I.L. erin gebeiteld. Een teken van de man die in deze wildernis het pad moest hakken om het vochtiger heuvelland te bereiken. De Noren vonden uitgestrekte terreinen met bananen, sinaasappel- en citroenbomen nabij Santa Rosa, vermoedelijk verlaten plantages van werkers van Cobos. Cobos had de gewoonte om onwillige werklieden te straffen door ze naar Santa Cruz te zenden. Hij had niet kunnen voorkomen dat zijn koffie- en suikerplantage op San Cristobal een strafkolonie werd. Met de gebruikelijke gevolgen. Cobos werd vermoord in 1904. Het einde van het suikerbedrij f De tweede wereldoorlog bracht een Amerikaanse militaire basis op Baltra, het meest geschikte eiland om een vliegveld aan te leggen. Het vliegveld bewijst momenteel grote diensten aan het toerisme.

Visfabriek

Koeien en toerisme

Het duurde tot 1925 voordat Floreana weer werd gekoloniseerd. Een groep Noren probeerde het met een visfabriek in Post Office Bay. Het eindigde een jaar later als een vis zonder water. De meeste Noren keerden terug naar hun vaderland; een aantal vestigde zich op Santa Cruz, levend van visserij,

De kolonisatie op Santa Cruz kwam na 1957 pas goed op gang; nederzettingen verrezen als paddestoelen uit de grond met veeteelt als voornaamste middel van bestaan. In 1960 kreeg Galapagos een wetenschappelijk centrum, het Biologisch Station Charles Darwin. Momenteel wonen er op Santa Cruz 1500

Muur der tranen

20

Floreana kwam in de dertiger jaren weer in het nieuws. Een filosofisch aangelegde tandarts Dr. Friedrich Ritter en zijn vriendin Dora Strauch zorgden voor het eerste tafereel (zij noemden hun huis Friedo, een woordcombinatie om hun namen in vrede te verenigen). Het echtpaar Wittmer en zoon arriveerden enkele jaren later (en belandden in hun Azilo de la Paz). De hoofdpersonen waren echter de daarna verschijnende barones Eloise Wagner-Bosquet met haar twee vazallen Philipson en Lorentz (in hun Hacienda Paraiso). Eindelijk een Hof van Eden? Slechts in naam. In werkelijkheid: een bazige barones, jaloerse vazallen, een filosoof die te veel handenarbeid moet verrichten en onderlinge ruzies om de waterbron. Eind maart 1934 zijn Philipson en de barones spoorloos verdwenen. Vermoord. Lorentz verlaat Floreana, maar op weg naar San Cristobal raakte vermoedelijk de motor van het vissersscheepje onklaar. Hij en de schipper worden dood aangetroffen op het strand van Marchena. Omgekomen van dorst.

Vleesvergiftiging Dr. Ritter sterft in september, een vegetariƫr sterft aan een vleesvergiftiging. De overlevering heeft hier een eenvoudige verklaring: moord. En een ingewikkelde verklaring: bedorven varkensvlees werd aan kippen gevoerd; de kippen worden ziek, sterven, maar de kippen worden'ingewekt'en later gegeten. Ritter sterft eraan en zijn vriendin wordt alleen een beetje onwel. De twee overlevende vrouwelijke rollen in dit drama schreven beiden een boek met welsprekende titels: 'Paradies am Rande der Welt' (Wittmer) en 'Satan came to Eden' (Strauch). Ze hebben hun eigen oplossing van het drama van 1934 Wat is de waarheid? Floreana blijft een raadselachtig eiland. In 1962 en 1969 verdwenen ook twee mensen. Ze vonden vrijwel zeker de dood. In januari 1971 bracht ik een week op Floreana door, logerend in Pension Wittmer en drie dagen bivakkerend in de grot van het heuvelland. Dezelfde grot waar de Wittmer's in 1932 begonnen en waar volgens sommigen de geest van de barones rondwaart. Ik heb er niet wakker van gelegen, wel vele soorten nachtvlinders gevangen. Voordat ik het heuvelland introk (met de waarschuwing: 'verdwaal niet, anders zeggen ze op Santa Cruz dat ik je heb vermoord') kreeg ik van mevrouw Wittmer belegde broodjes mee. Wat wat er tussen? Kip! Mevrouw Wittmer is en blijft een vrouw met karakter. Ik heb de broodjes gegeten. Ze waren lekker.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1973

VU-Magazine | 574 Pagina's

VU Magazine 1973 - pagina 492

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1973

VU-Magazine | 574 Pagina's