VU Magazine 1973 - pagina 257

m

magazine

joden die in hun diaspora, gedurende eeuwen, de band met Palestina in stand wilden houden, uiteindelijk met succes. Waarschijnlijk putten de Palestijnen uit dit laatste weer hoop, die in hun ogen meer gegrond is dan die van de joden ooit heeft kunnen zijn.

Terugslag Tussen de verschillende Palestijnse Commando-organisaties bestaan grote verschillen. Over één ding zijn zij het echter eens. Willen de Palestijnen hun recht op nationale soevereiniteit over hun oorspronkelijke grondgebied herkrijgen, dan staat voor de verwezenlijking van dit doel maar één weg open, die van het geweld. En in de huidige omstandigheden betekent dit: guerrilla. Voor deze vorm van oorlogvoeren heeft men echter bases nodig, van waaruit aanvallen op het te bevrijden gebied kunnen worden ondernomen. Deze bases kan men vestigen op het grondgebied van de tegenstander, of daarbuiten. Door het ontbreken van een aantal noodzakelijke voorwaarden, zoals moeilijk toegankelijke gebergten of wouden, en door

nog andere factoren zijn de fedayien (letterlijk: zij die zich offeren) er tot nog toe niet in geslaagd grote activiteiten te ontplooien in Israël zelf en de door dit land bezette gebieden. Men moet volstaan met het uitvoeren van infiltraties vanuit de omringende landen en het afvuren van raketten over de grens. Zo werden de fedayien in feite volkomen afhankelijk van de bereidheid van Israels buurlanden deze strijdwijze te steunen. Een bereidheid die slechts in geringe en steeds afnemende mate bleek te bestaan. Met name in Jordanië, waar al spoedig bleek dat de belangen van de fedayien in strijd waren met die van koning Hoessein. In de eerste plaats door represailles van de zijde van Israël, die veel schade toebrachten aan Jordaanse dorpen en steden en veel slachtoffers eisten, maar vooral door het steeds eigenmachtiger optreden, toen de commando-organisaties een staat in de staat begonnen te vormen en zo de positie van Hoessein zelf bedreigden. Door Hoesseins streven naar een afzonderlijke vrede met Israël en door het steeds arroganter en ongedisciplineerder optreden van vele fedayien ten opzichte van de Jordaanse autoriteiten ontstond een situatie waarin nog maar voor één van beide partijen plaats was. Sinds juni 1971 zijn er in Jordanië, althans bovengronds, geen fedayien meer te

vinden. Zowel in militair als in psychologisch opzicht betekenden de gebeurtenissen voor de fedayien een enorme terugval.

Spanningen Ook in andere 'gastlanden' waren er moeilijkheden met de regeringen. De enige landen van waaruit nu nog acties onden worden ondernomen, waren Syrië en Libanon (de Egyptische regering heeft de fedayien sinds 1967 nooit toegestaan om vanuit Egypte acties te ondernemen). Doch niet op onbeperkte schaal. Uit angst voor represailles beperkten de autoriteiten in deze staten de bewegingsvrijheid der fedayien. Wat ook daar aanleiding gaf tot spanningen, met name in Libanon. In Syrië worden de fedayien na het aan de macht komen van AI-Asad gecontroleerd door regering en leger. De hoofdstad, Damascus, ligt net iets te dicht bij de Golanhoogten! Wanneer men tot een evaluatie tracht te komen van de resultaten die de fedayien met hun strijdwijze tot nog toe hebben bereikt, moet men tot de conclusie komen dat deze niet indrukwekkend zijn. Voor Israël hebben de fedayien, zelfs op het hoogtepunt van hun kracht, nooit een werkelijke bedreiging gevormd. Op militair gebied was hun

Na de oorlog van 1967 moesten boerenfamilies uit het grensgebied tussen Israël en Syrië worden geëvacueerd. Ongeveer dertig kilometer van de Syrische hoofdstad Damascus werd een vluchtelingenkamp voor hen ingericht.

45

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen