VU Magazine 1976 - pagina 313

i ^ magazines

Vijf jaar VU-magazine door prof. dr. R. Schippers

We beginnen met dit nummer onze zesde jaargang. De eerste vijf jaar zitten er op. En de commissie van redactie vond dat haar voorzitter daar iets over moest schrijven. Wat die commissie vindt is in de regel niet gek. Vandaar...! Maar sorry... want achteraf bekeken vind ik het wel een beetje gek. ,,Gekken en dwazen schrijven hun namen op deuren en glazen". Nu ja, denk je dan weer, ik doe het niet individueel. De VU-magazine-commissie, de redacteuren en hun secretaresse (nu maar eens met name genoemd, mevrouw Isaacs) zijn een soort ,,collectief' geworden. Intussen, wat hier volgt is uitsluitend voor mijn rekening, dat wel!

1971 Terwille van de kortheid begin ik maar wat uitdagend. In 1971 was het probleem of een zo oude, door velen al min of meer afgeschreven, organisatie als de VU-Vereniging kans zou zien gezond te reageren op de nieuwe situatie, die de jaren zeventig zou kenmerken, gelijk toch langzaam maar zeker keihard duidelijk werd. Er zou binnen de kortste keren een nieuwe organisatievorm voor de universiteit moeten worden ingevoerd: geen directeuren en curatoren meer, geen senaat meer, wel een Universiteitsraad en een College van Bestuur en een College van Decanen, geen faculteiten meer in de bestuursrechtelijke zin (colleges van hoogleraren en lectoren), maar faculteitsbesturen, opgebouwd uit alle ..geledingen"; geen ..katheders" meer, maar vakgroepen. Even eerder kwam de 100 % subsidie. Pvlaar ook slinkende belangstelling voor de Vereniging, zich uitend in de terugloop van de aantallen van leden en contribuanten. Onbehagen onder leden en contribuanten over ..de koers van de universiteit". Lever en Kuitert en in het algemeen ..te links" waren slagwoorden geworden. Wie wat verder keken, begrepen dat wat ..Lever en Kuitert" — om de destijds zo sprekende combinatie van namen van hoogleraren nog maar eens te gebruiken — te berde brachten en suggereerden, een stuk onmisbare dynamiek beduidde, een nieuwe integratiefactor voorstelde, een aantal mensen weer vertrouwen gaf in de VU als actueel christelijke universiteit en zijde-

lings een proces van stukrafelen van de band aan kerk en christendom tot stilstand bracht. Maar in 1971 zaten we nog middenin de vraag, waar we op die manier heen gingen. En bij dat alles kwam dan nog de kwestie van het gaan fungeren van de nieuwe grondslag van de Vereniging en de nieuwe doelstelling der Universiteit. Gelukkig was er in die tijd een verblijdende toenadering tussen universiteit en samenleving, m.a.w. een oude liefde van de VU — er te zijn voor de mensen met hun zorgen en verwachtingen, zo goed als dat maar kan via een christelijke wetenschapsbeoefening — kreeg weer impulsen. Er diende dus van alles bedacht te worden om aan de VU-Vereniging nieuwe moed, nieuwe perspectieven, nieuwe bijzondere taken te geven. De VU zou daarbij niet langer symbool van een geslaagd emancipatieproces moeten zijn, ook wat minder een het laatste woord hebbende autoriteit, maar gesprekspartner. In dat kader van wijkende zekerheden en van nieuwe kansen is ons VU-magazine geboren. De VU moest met dat blad dan

maar op de proppen komen zoals ze dagelijks reilde en zeilde. Zodoende zou zij aan haar oude vriendinnen en vrienden duidelijk maken, hoe met dat zich van jaar tot jaar vernieuwende geval een gezonde, volwassen relatie te onderhouden viel. Natuurlijk waren er binnen de universiteit, dat geheel van aan diep doordenken en voorzichtig concluderen gewende mensen, gevoelens van reserve te bespeuren. Het is op zichzelf al moeilijk genoeg voor .,de mensen" buiten haar, om een band met een universiteit te voelen, vooral wanneer die universiteit niet meer een financieel noodlijdend geval is. De universiteit is er ook niet in getraind zo'n verbondenheid op gang te brengen; dat had ze altijd aan de Vereniging overgelaten. Nu was de Vereniging nog steeds tot veel bereid; zij was bereid voorlopig het grote financiële risico op zich te nemen. Maar de Universiteit moest voor de inhoud van het blad zorgen. Voor wie, voor wat soort van mensen, moest het dan worden geschreven? Welke scholingsgraad moest bij de lezers worden verondersteld? Was er genoeg materiaal in de VU aanwezig om er maand in maand uit een goed nummer mee te vullen? Het optimisme won het. Niemand had eigenlijk nog een scherp beeld van wat het blad moest worden. Verwachtingen bleken uiteenlopend. Sommigen wilden de sprong in het duister wel wagen omdat er nu eenmaal iets gebeuren moest. Anderen hielden zich overeind met de overtuiging dat de afstand tussen samenleving en universiteit gewoonweg kleiner moest worden, wilde de universiteit haar relevantie behouden. Er diende ingehaakt te worden op de in de maatschappij aanwezig blijkende belangstelling voor vragen van wetenschap en levensbeschouwing. De scholingsgraad van leden en donateurs zou geleidelijk hoger komen te liggen. En zo konden we aan het avontuur beginnen.

1976 We zijn vijfjaar verder. En ik zeg: gelukkig dat we de sprong hebben gewaagd. Wat kunnen we namelijk vaststellen? Laten we het op een rijtje zetten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen