VU Magazine 1977 - pagina 238

ling zo'n 25 kerncentrales in bedrijf zijn. Het is dan de bedoeling dat ongeveer de helft van alle elektriciteit d.m.v. kernenergie wordt opgewekt. De eerste twee centrales worden door de Duitse Kraftwerk Union (KWU) aan de Perzische Golf gebouwd. De Franse kemindustrie gaat ook vrijwel zeker twee centrales bouwen. Verder is Iran met een aantal andere landen in onderhandeling waaronder de Sovjet-Unie en Italië. De onderhandelingen met de USA over de levering van zo'n 5-8 kerncentrales zijn vastgelopen, er is onenigheid over de te volgen veiligheidsvoorschriften. Iran heeft bovendien al voorzieningen getroffen om verzekerd te zijn van voldoende verrijkt uranium. Het land participeert in Europese en Canadese verrijkingsinstallaties. Het participeert ook financieel in de bouw van een Zuidafrikaanse installatie, die met Westduitse hulp wordt gebouwd. En verder krijgt het van Frankrijk hulp voor de bouw van een eigen verrijkingsinstallatie. Voor al deze investeringen zullen miljarden dollars nodig zijn die door de (uit)verkoop van olie en gas moeten worden opgebracht. Bij al deze nukleaire plannen spelen zeker militaire argumenten een belangrijke rol. Vooral gelet op de militaire uitgaven van de laatstejaren, die tot waanzinnige hoogten zijn gestegen, is het vrijwel zeker dat Iran zich in de gelederen van de kemwapenstaten wil voegen.

Lening Brazilië heeft in 1975 een kontrakt met West-Duitsland gesloten voor de levering van acht grote kerncentrales, een verrijkingsfabriek, een splijtstofstavenfabriek en opwerkingsfaciliteiten. Op 12 april j.l. is bekend geworden dat dit definitief zal doorgaan. Duitsland zal ook meehelpen aan de winning van uranium. Voor de financiering heeft Brazilië bij datzelfde W-Duitsland een lening van 15 miljard DM afgesloten. Deze overeenkomst is voor W-Duitsland ook zeer belangrijk omdat het zich op deze manier verzekert van verrijkt uranium voor de eigen kerncentrales. W-Duitsland mag namelijk niet op eigen bodem verrijken. Dit werd bij de toetreding van dat land tot de NATO in 1954 in het zgn. Protocol van Parijs vastgelegd. Dit

verrijkte uranium werd tot nu toe door de USA geleverd. Deze leveringen zijn sinds enige tijd stopgezet vanwege de kritiek in de USA op het Braziliaans-Duitse kontrakt. Voor de BraziHaanse militairen is de mogelijke ontwikkeling van een eigen kernwapen een belangrijk argument voor deze stap geweest. De rivaliteit met Argentinië speelt daarbij zeker een belangrijke rol. Dit alles is nog maar de aanzet tot realisering van de atoomplannen van de Braziliaanse regering. Volgens die plannen zouden er in het jaar 2000 ruim zestig kerncentrales in bedrijf moeten zijn. Een merkwaardige situatie als men bedenkt dat Brazilië een enorm waterkracht potentieel heeft. Er wordt zelfs geopperd om de energie die voor de uraniumverrijking nodig is van een waterkrachtcentrale te betrekken. Het motief zou een transportprobleem zijn. De waterkracht in Brazilië bevindt zich ver van de steden en dat maakt het transport van elektriciteit erg duur. Goedkoper zou het zijn de verrijkingsinstallaties met waterkracht te bedrijven en het verrijkt uranium naar de kerncentrales (dichter bij de bevolkingscentra) te brengen. Iran en Brazilië zijn niet de enige voorbeelden in de Derde Wereld. India, Argentinië, Pakistan en Korea hebben al kerncentrales in bedrijf en hebben ook uitgebreide plannen. Verder verrijzen er centrales in Mexico, Philippijnen en Taiwan. Zeer konkrete plannen worden er in bijv. Egypte, Libië, Cuba, Indonesië, Thailand gemaakt. Deze laatste opsomming is verre van volledig.

Reactorbouwers Binnen het gehele komplex van de kernindustrie in de Westerse wereld nemen de reaktorbouwers een sleutelpositie in. De

winning van het uranium wordt beheerst door de oliemaatschappijen en de splijtstoffabricage ligt in handen van zowel de oliemaatschappijen als van de grote chemische koncems. De opwekking van elektriciteit wordt verricht onder kontrole van de elektriciteits-maatschappijen (meestal partikuliere ondernemers). Opwerking en opslag van het radioaktief afval valt meestal onder de staatszorg. De reaktorbouw wordt beheerst door twee grote Amerikaanse ondernemingen, General Electric en Westinghouse en een Westduits konsortium, Kraftwerk Union. Het Duitse bedrijf verwierf deze positie door het enorme kontrakt dat het met Brazilië afsloot. Franse, Engelse en Zweedse bedrijven spreken ook een woordje mee. De Sovjet-Unie beheerst de markt in het Oostblok. En de Japanse kernindustrie is in opkomst. De kemindustrie is een peperdure industrie, met erg veel onzekerheden, vooral nu de orders vanuit de Westerse landen teruglopen. In de praktijk blijkt deze industrie voor een groot deel gesubsidieerd door de verschillende overheden. Het blijkt wel dat de Derdewereld-landen tot nu toe volledig zijn aangewezen op de Westerse kernindustrieën, met als uitzondering Cuba, dat zijn centrales van de Sovjet-Unie betrekt. Ook hieruit blijkt weer dat de arme landen slechts afhankelijker van de rijke landen worden als ze besluiten het nukleaire tijdperk binnen te treden.

Alternatief? Voor de voorstanders van vreedzaam gebruik van de kernenergie is het een uitgemaakte zaak dat kernenergie het enig bruikbare alternatief is voor de sneloprakende fossiele brandstof. Gebruik van

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen