VU Magazine 1979 - pagina 300

1^ magame 34

yyMijn lichaam past niet bij wat ik voeV'

bereid om die begeleiding te doen. de diagnose te stellen, tijdelijk. Maar die tijdelijheid duurt nog steeds. Ik heb in die tijd ook geprobeerd de VU te interesseren. Na wat moeilijkheden is dat toch van de grond gekomen. - Wat is uw taak? Mijn rol is deze: als de mensen binnenkomen, vinden de gesprekken bij mij plaats. Dit is hun invalshoek en dat blijft ook zo gedurende de totale drie jaar dat ze in behandeling zijn, ze komen hier op gezette tijden. In het begin is dat natuurlijk wat frequenter. We moeten bekijken wat het nu eigenlijk is en soms zitten de mensen zelf met een vraag. Bijvoorbeeld: wat is er nu eigenlijk met me aan de hand? De andere keer zeggen ze: nou, ik ben overtuigd dat ik transseksueel ben, dan wilien wij van onze kant toch wel nagaan hoe dat ligt. Dan zet zich heel geleidelijkaan, als er geen bijzonderheden zijn, een proces in gang, waarbij wij de mensen er voordurend op wijzen dat ze nu nog terugkunnen, nu nog kunnen piekeren, en - wat minstens zo belangrijk is - dat ze dan ook al die sociale maatregelen gaan nemen. Die zijn wel zó pittig dat we goed kijken of iemand dat uit volle overtuiging en met doorzettingsvermogen en inzet doet. Als dat zo is, dan beginnen we er steeds meer in te geloven dat het iemand menens is, want het is natuurlijk allemaal niet leuk. Nou, dat duurt zo een maand of negen, als iemand aarzelt kan het langer duren. Maatschappelijk bijv. kan het erg moeilijk liggen. Elke maand komen ze dan hier voor een gesprek. Dan krijg je de moeilijkste periode, die van de maatschappelijke omschakeling, dat men werkelijk helemaal als vrouw moet gaan leven, of - omgekeerd - als man. Dat duurt drie maanden en dat is héél zwaar. Loopt dat allemaal prima, dan is die rolverandering, althans maatschappelijk, gerealiseerd. Dan gaan we door met hormosuen, we houden een oogje in het zeil,

en zo één keer in de twee maanden zie ik de mensen dan. En dan is het wachten geblazen." - Dus u heeft een begeleidende rol op de achtergrond gedurende de gehele behandeling van de transseksueel? ,,Ja. De briefjes dat er hormonen mogen worden toegediend, dat er geopereerd mag worden, komen bij mij vandaan. Dat ligt ook voor de hand want ik zie de transseksueel qua uren tien tot twintig keer zoveel als een ander. - Bij u berust ook de uiteindelijke verantwoordelijkheid? ,,Ja.'" - Hoeveel mensen worden er per jaar behandeld? ,.Dat heeft nogal geschommeld in de loop van de jaren. Geopereerd zijn er een stuk of vijftien. Da"s te weinig, we hebben een tekort aan capaciteit op dit punt. Dat betekent dat we met zo'n 100 tot 150 mensen regelmatig gesprekken voeren. Bij mij bekend zijn er zo'n 400, daar is er al wel een aantal van geholpen. Per jaar, het steeg zo van 60 naar 80 .. . naar vorig jaar tot over de honderd door de vele publiciteit. Ik heb de indruk dat het dit jaar aanzienlijk minder is, omdat de publiciteit weer gedaald is. Ons adres geniet haast geen bekendheid, zelfs niet bij huisartsen. We durven ook niet meer bekendheid te geven, we zouden het niet kunnen waarmaken. Dus ja, dat moet dan maar een beetje langzaam gaan. We krijgen er nu waarschijnlijk een tweede chirurg bij, we hebben een tweede psycholoog erbij. Dan kan je langzamerhand wat uitbreiden. Maar 't moet weer niet iets zijn wat iemand zomaar in 't hoofd schiet, niet? Maar ik vind wel dat de verwijsinstanties het beter moeten weten, de artsen en dergelijke. - Dus er worden 15 mensen per jaar geopereerd. Wat doen dan die andere mensen? ,,Lang niet iedereen gaat door. Of ze

hebben gedacht dat ze transseksueel waren, of ze vallen weer af, of ja . . . er kan de gekste reden zijn datje ineens niets meer van de mensen hoort. Ik weet ook lang niet altijd waarom. Ook kunnen mensen zeggen: laat ik toch maar proberen m'n huwelijk door te zetten, want ik vind het vervelend m'n kinderen kwijt te raken. Of dat ze zeggen: het is misschien nog met travestie te redden, dan hoef ik niet geopereerd te worden. Enfin, het kan van alles zijn. Er zijn ook wel psychiatrische patiënten bij, niet zoveel, . . . en mensen die je een hele tijd niet ziet en dan weer wel. - Kunt u een beeld schetsen van ,,dc" transseksueel? Wie is hij of zij, wat is z'n gevoelswereld t.a.v. transseksualiteil. ,, Wat ze heel systematisch zeggen, dat is: in mijn gevoel klopt het niet. Mijn lichaam past niet bij wat ik voel. D'r is natuurlijk nog wat humbug omheen maar puur, zonder franje is dat eigenlijk wat ze ervaren. En dat leidt er heel konkreet toe dat ze zeggen: ik mag dat lichaam niet, want het past niet bij wat ik voorstel. Seksualiteit is niet bevredigend want het gebeurt met een lichaam dat niet de seksualiteit heeft waarover zij fantaseren. Het past niet. het klopt niet, klaar. Weer anderen gruwen van hun lichaam. Die zeggen: ik moet me niet in de spiegel zien, ik doe m'n broek niet uit, want dan heb ik meteen een afknapper, dan is m'n hele fantasiewereld weg. Daar komt bij dat voor veel transseksuelen geldt dat ze in dat gevoel zichzelf een hele poos niet hebben begrepen, maar dat ze ook door de anderen niet zijn begrepen. Dan krijg je het hele scala van: ik kan er niet over praten, ik kan het niet zeggen, de ander snapt het niet. Afgewezen door de ouders, gepest door de kinderen enzovoort. Die laatste groep, afgewezen door ouders, kinderen en schoolmakkertjes is toch betrekkelijk groot. En dan zit men niet lekker. Als dat zo

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen