VU Magazine 1979 - pagina 65

\ffl magame 19 verkiezingen. Het sprak zelfs van een „verkiezings-koehandel". De verontwaardiging bij de overige partners was niet gering en haastig slikte de Engelse regering dit onder druk van het thuisfront genomen idee weer in. Vervolgens was het Frankrijk dat voor problemen dreigde te zorgen. Het monsterverbond van Gaullisten en communisten wenste zich niet zomaar bij het besluit neer te leggen. De twee groeperingen meenden dat de Brusselse afspraken in strijd waren met de Franse Grondwet. Er bleef Giscard niets anders over dan de kwestie met de communisten en Gaullisten, nota bene zijn coalitiegenoten, voor de Franse Constitutionele Raad uit te vechten. Giscard won en mokkend legden de Gaullisten zich voorlopig neer bij de nederlaag tegen de op het Europese vlak zo duidelijk van zijn voorgangers' lijn afwijkende Franse president.

genomen. Dit tot grote woede van de partners op het continent, waar goede buren als Nederland en België elkaar waarachtig in de haren vlogen over die Britse vertragingstaktiek. De Belgische minister van buitenlandse zaken, Simonet, verklaarde dat de gemeenschap desnoods zónder Engeland de verkiezingen maar moest houden, iets waar zijn Nederlandse ambtgenoot zich fel tegen kantte. Samen uit, samen thuis, vond Van der Stoel, zeker nu met die verkiezingen. Tot overmaat van ramp verwierp het Britse Lagerhuis in december '77 het voorstel van de regering om de verkiezingen te houden volgens het stelsel van de evenredige vertegenwoordiging. Gevolg daarvan was dat Engeland nieuwe kiesdistricten moest I gaan afbakenen. Zoveel als er parlementariërs \ nodig waren, dus 81, en dat kon lang duren, ver^ zekerden de Engelsen. De verkiezirigen voor 1978 ' waren van de baan. Tandenknarsende partners, ook Frankrijk, dat in dat jaar juist met het laatste verzet in eigen land had afgerekend. Over naar Engeland. Op een congres in oktober Eerst lieten de communisten hun verzet tegen de '76 sprak een meerderheid van de „Labour-party" Euroverkiezingen varen. Dit in verband met het zich uit tégen de Europese verkiezingen. Premier verkiezingsakkoord met de Franse socialisten van Callaghan kon zich vooralsnog staande houden Mitterand, die zich onomwonden vóór de verkiedoor de dames en heren partijgenoten duidelijk te zingen hadden uitgesproken. Vervolgens wist de maken dat hij hun besluit aan z'n laars lapte. Maar regering het verzet van de Gaullisten te breken. de non-coöperatieve houding van een groot deel De rancuneuze gaullistenleider Chirac probeerde van zija partij en van de „anti-marketeers" in zijn Giscard alsnog een poot dwars te zetten door het kabinet maakten het er voor Callaghan niet een- parlement uitstel van de verkiezingen te bepleivoudiger op om de verpl ichting de verkiezingen in ten. Premier Barre haald een paardemiddel van '78 te houden, na te komen. In de loop van '77 stal: wanneer niet binnen 24 uur een motie van werden de geluiden over de haalbaarheid van de wantrouwen tegen de regering zou zijn aangeverkiezingen in het geplande jaar steeds somber- nomen in de Assemblee, werd het voorstel om de der In juni zei de demissionaire premier Den Uyl verkiezingen in 7 8 te houden, geacht te zijn goedte vrezen dat de verkiezingen met het oog op de gekeurd. moeilijkheden in Engeland wellicht later zouden Dit zwaarste politieke wapen van de Franse regeworden gehouden. ring had succes. De Gaullisten, bang als ze waren Andere geluiden waren wat eufemistischer: de voor scheuring in hun gelederen, kozen eieren verkiezingen binnen een jaar moesten „niet uit- voor hun geld. Chirac sputterde nog iets tegen zoals „Frankrijk dat hiermee onvermijdelijk het gesloten" worden geacht. Engeland's dilemma: overstappen op het stelsel slachtoffer werd van de Duits-Amerikaanse hevan evenredige vertegenwoordiging of toch vast- gemonie", maar Frankrijk was definitief over de 20 september 1976 - hQuden aan het „first past the post". Voorberei- streep. omtertdJ!Sd^OTr dingen voor de verkiezingen werden er in afRaad van Ministers wBchting van een uitspraak van het Lagerhuis niet In ons eigen land leverde de ratificatie van het verdrag over de verkiezingen heel wat minder problemen op in het parlement. Slechts de CPN, PSP, SGP en GPV stemden tegen, hoewel naderhand de CPN en de PSP verklaarden toch wel aan de verkiezingen te willen meedoen. Of ze een zetel zullen halen is zeer de vraag: de kiesdeler voor het behalen van één zetel in het parlement te Straatsburg ligt ongeveer zes maal zo hoog als bij de Tweede Kamerverkiezingen, dat zou betekenen dat bij een gelijke opkomst als in 77 de kiesdeler voor één Eurozetel bijna 325.000 stemmen zou bedragen. Dat zou tevens betekenen dat op basis van die uitslag uit 1977 slechts vier partijen in Nederland in aanmerking zouden komen voor de verdeling van de 25 zetels die ons land in het Europarlement krijgt toegewezen: PvdA 10, CDA 9, VVD 5 zetels

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen