VU Magazine 1981 - pagina 65

Pen bom in de bureaun

* Rwi» l-Mfuboif, tuna Ua»T 'm

«_!((f V^^-^--". ' " ^ '.••'• •--' •••--• •••<

e\^i

Hoe omroep-verdinnisfen Duileniandse televisie wflien weren

perspectieven voor de exploitatie, al was het alleen maar om als relaiszenders te dienen en telecommunicaties op elke afstand mogelijk te maken. Een station op die hoogte zou televisie-uitzendingen kunnen opvangen van een punt op het aardoppervlak en dan de functie kunnen vervullen van een relaiszender, die vrijwel een geheel halfrond zou bestrijken." Opwinding in Hilversum heeft — zover bekend —Ducrocqs mededeling in die dagen nlet^»w«»erzaakt. De televisie stond zelf nog in de kinderschoenen in Nederland (pim 100.000 toestellen). Maar wat thans in de jaren tachtig gaat gebeuren, is precies wat Ducrocq schreef. Over enkele jaren gaan er tal van Europese omroepsatellieten omhoog, die op een vast punt, 36.000 kilometer boven de evenaar, tvuitzendingen naar de aarde terugstralen. De enorme hoogte, bijna driemaal de lengte van de middellijn van de aarde, maakt het mogelijk dat hele werelddelen een vrij uitzicht hebben op de satelliet, voorwaarde voor een antenne om een tv-signaal te kunnen ontvangen

a kan verhinderen wat Kr.y/^n Hö-^ hoofd hangt i Ï !V

iciitjïliinUH 198S

NOS wil naar meer zendtijd VMJi^ffiifr

Voor grote landen Ai-

Drs. Th. Heisterknmp:

COMMEPCIELE OMROEP NIET TEGEN TE HOUDEN Satelliettijdperk Het satelliettijdperk begon op 4 november 1957. De Russen verbluften de vi/ereld op die dag door als eersten een kunstmaan in een baan om de aardete brengen, de Spoetnik I, die 22 dagen lang radiosignalen naar de aarde uitzond. Toen was de accu leeg. Aan het programma was weinig zorg besteed. Zelfs op het idee om de Internationale te spelen, waren de Russische technici niet gekomen. Meer dan een vreemd snerpend geluid, sjjerp-sjierp-sjierp, was het niet wat de vaderlandse pers kon horen in het radio-ontvangstation van de PTT in Nederhorst-Den Berg In ieder geval was een nieuw tijdperk aangebroken, waarvan de mogelijkheden opgewonden werden besproken. Verrast toonden de natuurkundigen zich niet. De technische kanten waren allang doordacht. Precies een maand na de lancering leverde de Franse natuurkundige dr. Albert Ducrocq het manuscript voor een boekje In bij zijn Parijse uitgever, waarin gewezen werd op een toepassingsmogelijkheid, die nu, ruim 23 jaar later, de nodige kopzorgen geeft niet alleen aan minister Gardeniers van CRM, maar ook aan de Russen en de Derde-Wereldlanden. Dit voorjaar mogen nog felle discussies worden verwacht, zowel op nationaal als op Verenigde Naties-niveau tegen de achtergrond van de satelliet De Spoetnik I draaide zijn rondjes op een hoogte van 900 kilometer. Dr. Ducrocq legde in zijn boekje uit dat een precies boven de evenaar gelanceerde satelliet op een hoogte van 36.000 kilometer in feite stil zou staan. ,,0p die merkwaardige baan kan men trouwens net zoveel satellieten plaatsen als men wil, totdat men een gesloten ring om de aarde heeft gevormd, die met haar meewentelt, vast aan haar verbonden, zonder dat er in werkelijkheid enige stoffelijke verbinding bestaat Deze hoogte van 36.000 kilometer opent ook boeiende vu-Magazine 10 f 1981 }2 (tebruar

Met name voor grote landen is zo'n satelliet een uitkomst omdat men anders overal kostbare tv-torens zou moeten bouwen (voor het kleine Nederland waren er al zeven nodig). Voor eigen gebruik denken met name Frankrijk en Duitsland aan een omroepsatelliet. Men wil er samen één lanceren. Indonesië heeft al zo'n satelliet in gebruik, gemaakt en gelanceerd door de Amerikanen. Het ding hangt boven het voormalige Borneo. Het hele enorme eilandenrijk kan ermee worden bereikt. Her en der zijn ontvangststations gebouwd met enorme schotelantennes, die het signaal oppikken en verder doorsturen naar de toestelbezitters. Zo kan men nu ook op Ambon de uitzendingen van Jakarta zien. Ook de Amerikanen gebruiken al tv-satellieten. Van directe ontvangst door particulieren van satellietsignalen is op dit ogenblik overigens nog nergens op enige schaal sprake. Maar over heel de wereld maken politici zich al een jaar of vijftien zenuwachtig hoe het moet als het ooit eens zover komt dat er een voor particulieren betaalbare antenne wordt ontwikkeld. Een heel nieuw communicatietijdperk breektdan volgens de deskundigen aan. Driftig werken tal van industrieën, ook in Nederland, aan de ontwikkeling van de technische mogelijkheden. Waarschijnlijk zal Europa medio de jaren tachtig het eerste werelddeel worden dat op enige schaal satelliettelevisie gaat toepassen, overigens niet zozeer omdat men dat zélf zo nodig had voor eigen gebruik, maar als ,,showroom" voor een ,,exportartikel" naar andere werelddelen. Het principe is eenvoudig. Je lanceert twee omroepsatellieten, die bij elkaar in de buurt boven de evenaar komen te hangen (de tweede als reserve om meteen te kunnen invallen als de eerste defect is of uitgewerkt). De derde satelliet blijft voorlopig als reserve aan de grond. Je voedt de satellieten met zonne-energie, zodat je niet het probleem hebt van Spoetnik I, die niets meer van zich liet horen toen de accu leeg was. Op die manier heb je een permanent zendstation in de ruimte. Iedereen, die een politieke, godsdienstige of reclameboodschap tot de wereld heeft, likkebaarde bij deze mogelijkheden om het mensdom te kunnen beïnvloeden. Tegelijk sloeg iedereen ook de schrik om het hart omdat anderen dat natuurlijk óók zouden kunnen doen. Reeds zag menigeen ,,communicatie-oorlogen" in het verschiet. Uit de mond van Helmut Schmidt werd reeds opgetekend dat hij deze ontwikkeling duchtte als ,,gevaarlijker dan kernenergie".

V.N.-beraad Al vanaf 1959, twee jaar na Spoetnik I, begon op VN-niveau het beraad over het gebruik van de ruimte. Moesten daar spelregels voor komen, of mocht elk land doen waar het zin in had? In 1967 verzocht de Algemene Vergadering van de VN de Commissie voor Vreedzaam gebruik van de Kosmische Ruimte de problematiek te onderzoeken, die men zag komen opdoemen wanneer het ooit eens mogelijk zou zijn tv-uitzendingen via satellieten te brengen, die direct, met een individuele antenne, ontvangbaar zouden zijn. Voora;

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen