VU Magazine 1981 - pagina 407

E ^ ^

met aanhoudend klokgelui werden op effectieve wijze sprekers tot bijeenkomsten van de Labour-partij onverstaanbaar gemaakt. Mintoff, zo waarschuwden de clericalen, zou er op uit zijn op Malta een socialistische dictatuur te vestigen. De kerk had een van haar zwaarste wapens in stelling gebracht: de Mintoffianen werd een katholieke begrafenis onthouden. Ze dienden buiten de muren van de Addolorata begraafplaats ter aarde te worden besteld. Het Vaticaan onder Paus Johannes bleek minder gelukkig met deze opvoering van Don Camiilo op Malta. Toen het eiland in 1964 onafhankelijk werd van Engeland kwam er 'n wenk uit Rome dat het verstandig zou zijn wanneer de aartsbisschop en Dom Mintoff eens met elkaar zouden praten. Zeven jaar hadden de rivalen geen woord met elkaar gewisseld. Rome vond dat het tijd werd de boel te sussen en schakelde een hoog Vatikaans diplomaat in. De aartsbisschop begon te eisen dat Mintoff daarvoor naar het aartsbisschoppelijk paleis moest komen, maar dat weigerde de Labour-leider. Dat had uitgelegd kunnen worden als een gang naar Canossa. Ten slotte werd een andere plek overeengekomen. Volgens de beschrijvingen hielden de ruziënde aartsbisschop en Mintoff zich in tegenover elkaar gelegen hoeken van de kamer op bij dit onderhoud, de sussende bemiddelaar in het midden. In de school van de Maithezer zusters in Rome vond in dat jaar het tweede op verbetering van de betrekkingen gericht onderhoud plaats waarbij ook de kwestie van Mintoff's laatste rustplaats ter sprake kwam. Maar al meteen bij het begin werden oude wonden bij Dom Mintoff opengescheurd; uit een nabijgelegen kapel klonk klokgelui en een luid gebedsgemurmel verstoorde de onderhandelingen tussen de aartsbisschop en de Labour-leider. Mintoff begon heftig uit te varen, verwijzend naar wat de Kerk hem en de zijnen op Malta flikte met de kerkklokken. De aartsbisschop bezwoer dat dit geluid nooit iets te maken had met de MLP-meetings; doch slechts met kerkelijke handelingen en dat de klok nu luidde was slechts om de kloosterbevolking bijeen te roepen voor de gebeden. Daarna kwam de kwestie van de begraafplaats ter sprake. Mintoff stond op zijn recht begraven te worden op de Addolorata begraafplaats. Dat was niet mogelijk, zei aartsbisschop Gonzi.

Klokgelui als politiek wapen Maar zelfs de communist Togliatti was op de voornaamste begraafplaats van Rome ter aarde besteld, protesteerde Mintoff. Dat was 'n andere zaak, zei de aartsbisschop. Dat kon omdat in Rome de grond voor elk graf afzonderlijk werd gewijd, maar de Addolorata begraafplaats was in zijn geheel geconsacreerd. Mintoff was niet overtuigd. Er moest dan 'n mogelijkheid zijn, opperde hij, om op de begraafplaats een plekje, speciaal voor hem te ontwijden. Op dat moment werd van bemiddelaarszijde ingegrepen. Als dit zou gebeuren, zo waarschuwde de Vaticaanse diplomaat gekscherend zou dit bij Mintoff's teraardebestelling tot effect kunnen hebben dat ipso facto de hele begraafplaats werd ontwijd. Deze gedachte werkte dermate aanstekelijk op Mintoff's lachspieren, dat de spanning van de bijeenkomst werd gebroken. Inmiddels is het muurtje van het kerkhof verlegd, zodat de reeds overleden Mintoffianen weer in de gemeenschap zijn opgenomen. Het onafhankelijk worden van Malta in 1964 maakte nóg 'n opening in de vijandige betrekkingen tussen de prelaten en de politici. Sinds 180 jaren had Engeland 'n vloot-

basis op Malta gehad. Bij de onafhankelijkheid in 1964 werd overeengekomen dat de Britten er nog 10 jaar zouden mogen blijven tegen betaling van 4 miljoen pond per jaar, een habbekrats. Dat vond ook Mintoff. Nauwelijks was hij in 1971 na een krappe verkiezingszege aan het bewind gekomen of hij wenste het contract open te breken teneinde een hogere prijs te bedingen. Maar de Britten hielden het been stijf: contract was contract. Malta is geen lid van de NAVO, maar beschouwt zich onder Mintoff's leiding als een neutraal, ongebonden derdewereldland. In de ontstane impasse werd ook NAVO's secretaris-generaal Luns gemengd. Samen metde Britse defensieminister Lord Carrington, zou hij dat varkentje wel even wassen. Het volgend verhaal kan men op Malta vernemen: In het vliegtuig op weg naar Rome waarschuwde Lord Carrington Luns dat Mintoff een taaie rakker was, maar Luns snoefde dat hij wel voor hetere vuren had gestaan. Toen het onderhoud dreigde vast te lopen verzocht Luns aan Carrington hem even met Mintoff alleen te laten. Even later drong het geluid van een heftige woordenwisseling door tot de wachtenden buiten het vertrek. De deur vloog open, een woedende Mintoff liep naar buiten. Luns toeroepend dat hij niet moest menen dat Malta een Hollandse kolonie was. Daarop nam men Luns waar, op sokken, een schoen in de hand. Aldus vertelt men op Malta.

Dr. Koster op audiëntie bij aartsbisschop Gonzi.

) I KA'^rfz.-riryjg 1 n_f j Q f t j '

mêSMÊSÊuL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen