VU Magazine 1985 - pagina 468

Dus De Nederlandsche Bank staat dollars af en krijgt daar die trekkingsrechten voor terug. Het kan de middelen dus terugvragen als dat nodig mocht zijn. Daarom moet het alleen om kortlopende leningen gaan." De zorgelijke gesprekken hebben uiteraard betrekking op het feit dat veel van die kortlopende leningen niet terugkomen. Het IMF is daarom nog strenger geworden. Het land met een tekort op de lopende rekening van de betalingsbalans (dus waarbij de waarde van de export minder is dan de waarde van de import) zal het binnenlands economisch beleid moeten wijzigen. Daartoe moet het samen met het IMF een overeenkomst opstellen. Ook landen die al jaren met forse schulden kampen moeten met het IMF tot overeenstemming komen. Anders zou hun kans op nieuwe leningen wel eens erg klein kunnen worden. Wat houdt een dergelijke overeenkomst in? Het verlagen van de inflatie zodat het weer aantrekkelijk wordt om te sparen. De lonen moeten omlaag. Overheidsuitgaven moeten verschuiven van salarissen van ambtenaren naar investeringen. De overheidssubsidies op voedsel moeten worden afgeschaft. De waarde van de nationale munt moet omlaag zodat de eigen goederen goedkoper worden voor de export. Kortom: bezuinigen en méér exporteren. De IMF plannen worden — zacht gezegd — door de schuldenlanden weinig enthousiast ontvangen. Het betekent vaak een breuk met het tot dan toe gevoerde beleid waardoor er vrijwel zeker binnenlandse onrust ontstaat. En dat is in landen die politiek vrij instabiel zijn, geen gering probleem. Het IMF heeft "meer regeringen omver geworpen dan Marx en Lenin tezamen", noteerde The New York Times. Is het IMF niet een beetje té streng? Prof. Visser vindt van niet: "Ik denk dat het IMF weinig an dere mogelijkheden heeft om op te treden dan het nu doet. Het IMF is ten slotte opgericht om betalingsbalanssteun te verlenen. Men heeft vaak de misvatting dat het IMF een soort ontwikkelingsinstel ling is. Dat is het niet. Het is een instelling die landen in problemen tijdelijk leningen geeft die ze op korte termijn moeten terugbetalen. Het IMF zélf heeft niet zo krankzinnig veel middelen. Dat is dus een reden om te eisen dat het geld snel terug komt. De vraag is dan hoe je op korte termijn die betalingsbalans weer op peil kunt krijgen. Dat is mogelijk door de vraag in het binnenland wat af te remmen. Het gaat ten slotte om landen met opgedreven overheidsuitgaven."

Het schrappen van subsidies op levensmiddelen is wel een erg wrang middel. "Dat klopt, maar dan moet bedacht worden dat het IMF alleen eist dat de begrotingstekorten verdwijnen. Hóe de regeringen dat doen is hun eigen zaak. Ze zouden bij voorbeeld ook de militaire uitgaven kunnen verminderen. In zo'n geval krijg je waarschijnlijk de militairen tegen je en zit je als regering weer niet safe. Wat het IMF vaak wél eist, dat is dat de prijzen die boeren krijgen voor hun produkten niet langer aan een plafond onderhevig zijn. En ik denk dat ze daar wel gelijk in hebben, want dat drukt de produktie. Bovendien wordt de trek van het platteland naar de stad zo gestimuleerd. Een heleboel van die landen hebben een groot stedelijk proletariaat en om dat rustig te houden moeten er wel goedkoper levensmiddelen komen. Als je dat doet door de boeren een te lage prijs te geven, krijg je gewoon een tekort de produktie van levensmiddelen. Je kunt het ook oplossen door de consumenten te subsidiëren, maar dat kost idioot veel geld." Een regering moet dus kiezen tussen gezondmaking van de economie en het welzijn van de burgers? "Dat is inderdaad niet leuk, maar je hebt geen keus als je een tekort hebt op de lopende rekening van de betalingsbalans. Het betekent dat je als land meer besteedt dan je verdient. Dat moet op de een of andere manier worden rechtgetrokken, of jè moet lenen. Het IMF is streng, maar zonder IMF zouden de landen vaak nog slechter af zijn. Het is natuurlijk beter dat ze naast IMF-programma's ook programma's kunnen opstellen om op langere termijn uit de problemen te komen. Zoals een investeringsprogramma, eventueel met hulp van de Wereldbank. Die leent namelijk voor de lange termijn. Critici van het IMF vinden dat er meer geïnvesteerd moet worden om het aanbod te vergroten. Daar is het IMF echter niet voor uitgerust."

President Raoul Alfonsin: „ Wij zullen nooit de schuld betalen met de honger van ons volk." (RBP)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen