VU Magazine 1987 - pagina 481

men te groot zijn. Het DNA van de ene soort kan dan niet worden overgeplant naar de andere soort. Om dat probleem te omzeilen proberen biologen de aandacht te richten op erfelijke eigenschappen die niet op de chromosomen in de celkern zijn gelokaliseerd. Dr. Mei-Lie Tan heeft het overbrengen van DNA dat niet in de chromosomen zit vergemakkelijkt, doordat ze uit een plantecel de kern verwijderde en deze daarna liet fuseren met een andere cel. De nieuwe cel bevatte daardoor de kern van de ene cel en de bladgroenkorrels met de erfelijke eigenschappen van de andere cel. Dr. Tan, die op dit onderzoek aan de VU promoveerde, was daardoor in staat een wilde tomaat binnen te brengen in een cultuurtomaat. Die kruising was niet eerder mogelijk. Uit die nieuwe cel ontstonden volwaardige nieuwe planten dankzij een bijzondere kweektechniek. De aldus ontwikkelde techniek opent nieuwe perspectieven voor de veredeling van landbouwgewassen. Zo zal het bijvoorbeeld mogelijk zijn om het vermogen van bepaalde soorten lage temperaturen te verdragen, over te brengen naar andere soorten. En dat scheelt in de stookkosten.

Acrobatisch Vier jonge medewerkers van de Technische Universiteit Eindhoven koppelden hun interesse voor de techniek aan de geschiedenis. In het kader daarvan schreven Martijn Bakker, Giel van Hoojf, Geert Verbong en Harry Lintsen een boekje over revolutionaire technische vindingen, getiteld Techniek maakt geschiedenis. Harry Lintsen beschrijft de Hoge Bi, de fiets met het grote voorwiel en het kleine achterwiel. De fiets was een novum, omdat een goed berijder soms wel 35 kilometer per uur kon halen. Voor het eerst in de geschiedenis kon de mens zich qua spierkracht met het paard meten. Het rijden op zo'n fiets was echter bepaald niet enge-

re !•

.M

i^ Koelbloedige mannetjesputters.

^ ^ t ; .

Het was een hele kunst om de Hoge Bi te bestijgen. vaarlijk. Het zadel bevond zich vrijwel direct boven de voornaaf, waardoor het zwaartepunt van de fiets bijzonder hoog en naar voren lag. Daardoor verloor men de mogelijkheid van kontakt met de grond. Opstijgen was slechts mogelijk door al steppend met het gevaarte op gang te komen, waarna de fietser zich met "een zwierige zwaaibeweging"in het zadel wierp. Een acrobatische opgave. Toch was, schrijft Lintsen, juist die onveiligheid en de onhandigheid, in combinatie

met de hoge snelheid het grote succes van de Hoge Bi (Bi was afgeleid van bicyclette). De fiets werd geassocieerd met gevaar, avontuur en moed en was voorbehouden aan een "elitegroep van koelbloedige mannetjesputters.'' Die elementen "wekten de afgunst van de niet-fietsende mannen en dwong de bewondering van vrouwen af Het is dan ook niet verwonderlijk dat er jarenlang geen serieuze pogingen zijn ondernomen om de Hoge Bi veiliger te maken."

eigen oordeel bekwaam worden geacht. En dan nog te moeten lezen, dat in de brief van de werkgroep 'Kairos' het dagblad Trouw als lichtend voorbeeld wordt genoemd van een selectief advertentiebeleid. Men zou toch eens wat scherper moeten letten op wat in die krant zoal geadverteerd kan worden - onder andere in de rubrieksadvertenties. Van mij mag het, maar men moet dan ook geen uitzonderingen maken op basis van selectieve verontwaardiging. Ik betwijfel niet uw goede be-

doelingen, maar ik vind dat u als redactie een on-wijs besluit hebt genomen. U zou u veel sterker tegen de 'Stichting Herstel' verweren, als u de advertenties wel zou plaatsen, maar tegelijkertijd het beleid c.q. de doelstellingen van deze stichting redactioneel zou bekritiseren, c.q. aan de kaak stellen. En u zou vooral moeten ophouden met het onderscheidingsvermogen van uw eigen lezerspubliek te onderschatten.

(rv)

INGEZONDEN Stichting 'Herstel' (3) Ik was juist van plan aan uw uitnodiging gehoor te geven en mijn proefabonnement toch maar in eenjaarabonnement om te zetten, toen ik het 'naschrift' van de redactie las op de ingezonden brieven inzake 'Stichting Herstel'. Dit heeft mij van besluit doen veranderen. Ik wil de apartheidspolitiek zoals die door de regering

38

van Zuid Afrika gevoerd wordt op geen enkele wijze bijvallen. Maar ik wens evenmin door enig medium - ook niet door VU-Magazine - betutteld te worden over wat wel of niet goed voor mij is om te lezen. De zwakste vorm van geestelijk verweer is het, een tegenstander de mond te snoeren. Is dat bovendien niet juist een van de fouten die u die tegenstander verwijt? Dan dan praat ik nog niet eens over de onhoffelijkheid tegenover uw eigen lezers-abonnees, die kennelijk als onmondig en niet tot een

H.P. Winkelman Hoogeveen

VU-MAGAZINE--DECEMBER 1987 1

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen