VU Magazine 1988 - pagina 313

punt achter zijn academische carrière. Met name de colleges over grammaticale enfilologischekwesties van prof. S.A. Naber vermochten hem niet te boeien en deden hem besluiten zijn studie te beëindigen en zich geheel te wijden aan de literatuur. Voor Kloos moet de benadering van Naber dus een grote teleurstelling zijn geweest, temeer daar hij HBS als vooropleiding had en zonder kennis van Latijn en Grieks eigenlijk geen universitaire studie mocht beginnen. Gedurende twee jaar kreeg hij dan ook bijles in de klassieke talen van de leermeester van de Tachtigers, dr. Willem Doorenbos. Die leerde hem de schoonheid van de Klassieken bewonderen. Deze gloedvolle privélessen hebben op Kloos grote indruk gemaakt. In het openingsbedrij f van Kloos' drama Rhodopis, dat in 1880 verscheen, zijn dan ook veel ideeën van Doorenbos terug te vinden. Zo worden de Grieken geschilderd als de dragers van het individualiteitsbegrip. Zij streven ernaar de vrijheid te creëren waarin de persoonlijkheid zich in harmonie kan ontwikkelen. Hun ideeën staan haaks op die van de Aziaten, die worden gezien als de vertegenwoordigers van de slaafsheid en het despotisme. Hoewel Kloos zijn studie dus niet voltooide, bleef hij zijn leven lang in de weer met de Klassieken. Behalve met het schrijven van (onvoltooid gebleven) toneelstukken met klassieke thema's, hield Kloos - die zijn vermaardheid natuurlijk hoofdzakelijk dankt aan zijn poëzie - zich ook bezig met het vertalen van Sophocles, Euripides en Calimachus. En voor de rest mengde hij zich als recensent in wetenschappelijke discussies.

Timmerman beschrijft op meesterlijke wijze welk een larmoyante vertoning de colleges opleverden. De bevlogen jonge mannen wisten hieraan slechts een tegenwicht te geven door met elkaar lange gesprekken te houden over literatuur. Kloos was niet de enige die afknapte In zijn roman Leo en Gerda geeft hij op de wetenschappelijke benadering een voorbeeld hoe de geleerde wevan prof. Naber. Hetzelfde geldt tenschappers aan de universiteit voor Aegidius W. Timmerman, één door lange betogen tot vertaling en van de heden ten dage minder be- interpretatie van een tekst komen. kenden uit de kring der Tachtigers. De op het eerste gezicht duistere Hij schreef in zijn memoires {Tim's tekst 'Teun zit op een kurk', moet, herinneringen, 1938) prachtige anek- zo betoogt de hooggeleerde na eindotische stukjes over zijn eigen ma- deloos uitweiden, waarschijnlijk genier van lesgeven, zijn gymnasium- lezen worden als 'Teun zit op een tijd, en ook over zijn studententijd kruk'. Een buitengewoon amusant die hij samen met Kloos, Gorter, stukje literatuur dat gelukkig is opHein Boeken, Jacques Perk en de genomen in de bloemlezing. Helaas componist Diepenbrock, doorbracht is deze roman van Timmerman geflopt, aldus de samensteller van het in Amsterdam. VU-MAGAZINE—JULI/AUGUSTUS 1988

boek en schrijver van een aantal opgenomen biografieën, Rudi van der Paardt, omdat de rest van het boek wordt gekenmerkt door een volstrekt gebrek aan compositie.

E

en fraaie lijn door de letterkundige geschiedenis sinds de Tachtigers, wordt getrokken door het drietal J.H. Leopold, Ida Gerhardt en F.L. Bastet. De eerste twee namen zijn duidelijk met elkaar verbonden. Leopold, de 'grote klassieke dichter onder de modernen', was op het Erasmiaansch gymnasium in Rotterdam de leraar oude talen van Ida Gerhardt. Hij nam haar later als mentor onder zijn hoede. Beter dan de vader van Gerhardt, die toen zij zestien werd moest erkennen dat hij zijn dochter niet meer kon volgen, begreep Leo35

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen