VU Magazine 1989 - pagina 252

Het DNA (van een virus) en de menselijke hersenen. Volgens de theorie van Dawkins zijn de genen de beleidsmakers en de hersenen de uitvoerders, waarbij de laatste, in een langdurig leerproces, steeds meer macht krijgen.

#

len binnen en tussen samenlevingen onverlet laten.

M

aar genetisch onderzoek leidt niet vanzelfsprekend tot een model van starre, onveranderlijke menselijke eigen30

de beleidsmakers en de hersenen dé uitvoerders. "Maar naarmate de hersenen zich verder ontwikkelden, namen ze steeds meer beleidsbeslissingen over en gebruikten daarbij kunstgrepen als leren en simuleren. Het logische eindpunt van deze ontwikkeling, dat in nog geen enkele soort is bereikt, zou zijn dat de genen de overlevingsmachine één enkele beleidsinstructie gaven: doe wat volgens jou het beste is om ons in leven te houden." Fascinerender nog zijn de perspectieven die de biologe Barbara McClintock geschetst heeft. Volgens haar zijn de genen helemaal niet van die perfect geordende mini-systeempjes waarin alle informatie over een individu netjes ligt opgeslagen. Zij stelde dat de genen ook veel overbodige en zinloze informatie bevatten. Bovendien ontdekte zij het bestaan van zogenaamde 'springende genen': genen die onder invloed van de omgeving van plaats kunnen veranderen en de aard van andere genen kunnen beïnvloeden. Het DN A-materiaal is dus zelf aan herprogrammering onderhevig. Een wonderbaarlijke omkering: het schijnbaar onveranderlijke wordt zelf hoogst veranderlijk.

De DNA-onderzoekers waren ervan overtuigd dat ze met de ontdekking van de structuur van het DNA 'het geheim van het leven' ontdekt hadden en veel critici van het DNA-onderzoek gaan in wezen van dezelfde overtuiging uit. Waar de geestdriftigen wijzen op de mogelijkheden tot uitroeiing van erfelijke ziektes, daar zien de sceptici de contouren van een volledig geprogrammeerde samenleving al voor zich opdoemen. Maar als de theorieën van iemand als McClintock kloppen, dan zouden de zaken wel eens wat ingewikkelder kunnen liggen; in plaats van zich zomaar te laten ontmaskeren trekt het genetisch materiaal nieuwe rookgordijnen rond zich op en worden de raadselen eerder groter dan kleiner. Het genetisch materiaal lijkt zelf hard zijn best te doen om causaschappen. Zo stelt Richard Dawkins le ketens in duigen te laten vallen en in De zelfzuchtige genen dat de ge- elke grond onder welke theorie over nen niet onbelangrijk zijn omdat ze vaststaande menselijke eigenschapde macht hebben om mensen of die- pen dan ook, weg te schoppen. En ren zo op te bouwen, dat de overle- dat is iets waar geen verbod op biovingsvoorwaarden zo gunstig mo- logisch denken, geen 'biologistisch' gelijk zijn. Dawkins noemt de genen taboe tegenop kan.D VU-MAGAZINE—JUNI 1989

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen