VU Magazine 1997 - pagina 55

In de wachtkamer In Worcester, Massachusetts, ging ik samen met tante Consuelo naar haar tandartsafspraak en zat op haar te wachten in de wachtkamer van de tandarts. Het was winter. Het werd vroeg donker. De wachtkamer was vol grote mensen, overschoenen en jassen, lampen en tijdschriften. Een poos die lang leek te duren bleef mijn tante daarbinnenen terwijl ik wachtte las ik de National Geographic (ik kon al lezen) en bestudeerde zorgvuldig de foto's: het binnenste van een vulkaan, zwart en vol as; en dan stroomde hij over in beekjes van vuur. Osa en Martin Johnson gekleed in rijbroek, rijglaarzen en met tropenhelmen op. Een dode man die aan een paal hing - 'Long Pig' zei het onderschrift. Baby's met puntige hoofden helemaal omwikkeld met touw; zwarte, naakte vrouwen met halzen helemaal omwikkeld met draad als de glazen staafjes van gloeilampen. Hun borsten waren afzichtelijk. Ik las het helemaal door. Ik was te schuw om te stoppen. En toen keek ik naar het omslag: de gele randen, de datum. Plotseling, daarbinnen, klonk een oh! van pijn - tante Consuelo's stem niet erg luid of erg lang. Ik was totaal niet verbaasd; zelfs toen wist ik dat zij een vrouw was, dwaas en verlegen. Ik had van mijn stuk kunnen raken maar raakte dat niet. Wat mij volstrekt overviel was dat ik het was: mijn stem, in mijn mond. Zonder ook maar te denken was ik mijn dwaze tante, ik - wij - vielen, vielen, onze ogen star gericht op het omslag van de National Geographic, februari, 1918. Ik zei tot mezelf: nog drie dagen en je bent zeven jaar oud.Ik zei het om het gevoel tegen te

houden van de ronde, draaiende wereld in koude, blauwzwarte ruimte te vallen. Maar ik voelde: je bent een Ik, je bent een Elizabeth, je bent een van hen. Waarom moet jij er ook een zijn? Ik durfde nauwelijks te kijken om te zien wat ik was. Ik wierp een zijdelingse blik - ik kon niet hoger kijken naar schimmige grijze knieën, broeken, rokken, laarzen en verschillende paren handen die onder de lamp lagen. Ik wist dat er nooit iets vreemders was gebeurd, dat niets vreemders ooit gebeuren kon. Waarom zou ik mijn tante zijn, of mezelf of willekeurig wie? Welke overeenkomsten laarzen, handen, de familiestenm die ik voelde in mijn keel, of zelfs de National Geographic en die vreselijke hangborsten hielden ons allen te zamen of maakten ons allen tot één? Wat - ik wist er geen woord voor - wat 'onwaarschijnlijk'... Hoe kwam het dat ik hier was, zoals zij, en een kreet van pijn hoorde die luider en erger had kunnen worden maar dat niet geworden was? De wachtkamer was hel verlicht en te heet. Hij schoof onder een grote zwarte golf, en nog een, en nog een. Toen was ik erin terug. Het was Oorlog. Buiten, in Worcester, Massachusetts,heersten duisternis, moddersneeuw en kou en nog steeds was het de vijfde februari, 1918. Het is ook eigenlijk buitengewoon onwaarschijnlijk dat men net als andere mensen armen en benen heeft, een hoofd, een hart dat vrijwel altijd links zit, lever, longen, nieren, bij iedereen min of meer hetzelfde, maar dat men zich toch totaal anders voelt dan ieder ander. Een persoonlijkheid, een individu. Hoe ontstaat zoiets? Men zou het individu kunnen omschrijven als een resultante van alle gecodeerde ervaringen die door de hersens zijn op-

was

JANUARI/FEBRUARI

1997

55

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen