GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1997 - pagina 270

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1997 - pagina 270

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

Twijfelen aan nut en noodzaak van de grote natuurorganisaties is lange tijd taboe geweest. Natuurmonumenten, de Provinciale Landschappen, het Wereld Natuur Fonds en Greenpeace zijn uitgegroeid tot gigantische organisaties met honderdduizenden leden. Ondersteund door het rijksbeleid hebben ze een breed draagvlak voor de natuur weten te creëren. Toch heeft één groepering de aanval durven inzetten op de grote organisaties: de boerenstand van Nederland. Natuur, zo redeneren de boeren, bestaat niet alleen uit bossen, moerassen, water en zeldzame vogeltjes en plantjes. Ook de natuur in het agrarisch gebied, de mooie bloemrijke slootkanten, de eeuwenoude houtwallen en de grasgroene weilanden met grutto's en kieviten zijn belangrijk. Die natuur wordt door de gemiddelde stedeling zelfs hoger gewaardeerd dan de oematuur van de grote organisaties, beweren de boeren. Nog niet zo lang geleden wilden boeren niets weten van natuur op of om het boerenbedrijf. Dat veranderde niet toen het landbouwministerie met speciaal beleid kwam voor 'agrarisch natuurbeheer'. In de Relatienota uit 1975 werd geregeld dat boeren een financiële vergoeding krijgen voor een natuurvriendelijke bedrijfsvoering. Die vergoeding bestaat bijvoorbeeld uit het later in het jaar maaien van weilanden om zo weidevogels een kans te geven om te broeden. Of het beheer kan bestaan uit het weren van chemicaliën of kunstmest langs slootkanten en perceelsranden zodat daar weer een gevarieerdere begroeiing kan ontstaan. In totaal wees de overheid tweehonderdduizend hectare landbouwgrond aan waar boeren dit soort overeenkomsten konden sluiten met de overheid. Ruggengraat Het Relatienotabeleid is nooit echt van de grond gekomen. Boeren hadden helemaal geen zin om vrijwillig overeenkomsten af te sluiten. Ze wilden liever boer blijven en gewoon voedsel produceren, het liefst zo veel mogelijk. Alleen als het om economisch weinig interessante, marginale percelen ging, sloten ze nog wel eens een beheersovereenkomst af. Dan brachten deze percelen tenminste nog iets op.

46

wcs

JULI/AUGUSTUS

1997

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1997

VU-Magazine | 434 Pagina's

VU Magazine 1997 - pagina 270

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1997

VU-Magazine | 434 Pagina's