Het keerpunt in de jongste geschiedenis van kerk en staat - pagina 434

;!

DE ONDERNOMEN VELDTOCHT.

416

medestrijders de morgenbeurt in de

dagen

houden van dezen inhoud: „Als onzer

eene

allicht

het

is

Het

!

liegt!... Het

„Wat

vragen:

eerste

—

Wat

zelfs

;

in die

onze

liegt in

Sneeuwt

doet het?"

doet het?" kerJceli/ke

een nadruk werd dat woord uitgesproken, dat geen vergeten zal

Het weer was

aanleiding, een voorafspraak te

hij

tegenwoordig elkander ontmoeten, dan

wij

regent het, vriest het, dooit het?

M. H.

Wester'ker'k alhier.

nam

Daaruit

veranderlijk.

zéér

„Wat wereld

zijner

het,

—

het doet?" .

."

.

Met zulk

hoorders het ooit

de veraf en hoog gezeten organist onderging de trilling

van den heiligen donder des sprekers.

Het over

liegt!''

42

Ps.

1—3

Ps. 42:

—

Deze hooggeschatte broeder

in de ZitiderkerJc

en Ps.

('s

av.

hield zijne laatste toespraak

30 October) Hij gaf

zijn

„lijfstukje"

:

43: 3—5:

„Eene onderwijzing, voor den opperzangmeester, onder de kinderen van Korach. ^Gelijk een hert schreeuwt

„Myne

alzoo schreeuwt

myne

God!

U, o

ziel tot

naar de waterstroomen,

dorst

ziel

naar God, naar den levenden God: wanneer zal

ik

ingaan, en voor Gods aangezicht verschijnen?

„Zend mv

licht

en uwe waarheid, dat die mij leiden; dat

den berg moer heiligheid, en

tot

„En

dat ik inga

heuging, en „

Wat

hoop

op

U

buigt

God,

Gods

tot

met de harp

u neder,

gij

ivant

ik zal

tot

altaar, tot love, o

lossing mijns aangezichts, en mijn

Niet lang

na

mij brengen

den God der blijdschap mijner ver-

God, mijn God

o mijne ziel

Hem

zij

uwe woningen

nog

en wat

!

loven,

zijt gij

onrustig in mij ?

Hij is de menigviddigde ver-

God"

de Februari -preek stond

met

hij

ambtgenooten

bijna alle

rond de geopende groeve van van Marken, in vrede en in blijdschap heen-

gegaan ook omdat

z.

i.

damsche Gemeente, de

het Classicaal Bestuur van

Vaderlandsche Kerk

Amsterdam de Amster-

gered

had.

't

Was

een der

schoonste dagen van een doodelijk voorjaar.

Den

schoonsten dag van Slachtmaand (23 November) stonden wij

lijkbaar

nen

de

van dien broeder, wel met bloemen overladen, maar nog meer met tra-

overstelpt.

Wel was

in de

Lokalen

zijn

dood verkondigd geworden

vloek van den Almachte ter verheerlijking van het ook door volgde, ware,

uitverkorene,

en

dierbare

volk

menigeen op den Godsakker dan ook durfde naar

bij

daar nu lag

te

rotten,

en

te

hem wreed

des Heeren, in wiens

te zeggen,

als een

ver-

naam

dat die Godlooche-

branden in de Hel, zoodat krachtige

•

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen