Dagen van goede boodschap - pagina 120

„EEN STER UIT JACOB

112

!'

geurt geen beekje, dat meer huppelend voortkabbelt alle stroom des levens schijnt gestremd. Alles is stil, is eenzaam en verlaten om ons heen geworden. ;

;

En wat nog

het

den

aan

niet

bittei'st

indruk

mag

heeten,

ons maar

die koude, dorre,

wintertoonelen veel beter en juister en meer naar

-donkere

dan het blozeml en bloeiend lenteleven, ons het

waarheid

beeld toonen van wat deze wereld en

ze

we kunnen dat

ontworstelen,

om

leven

werkelijk

is.

De prachtige zomernatuur was wel veel schooner, maar bedroog. Ze loog ons hart, dat gedwongen meêlachte, en

nu we, weer een eigen

jaar in ervaring rijker geworden, ons af-

wat ons beter het

vragen,

en

hart

op den bodem van ons bodem der wereld terug-

leven

leven op den

het

geeft, de verleidelijke zoetheid der lentedagen, of het tafereel, dat

de winter voor u ontrolt, wie

is

doodscha

er nu, die zich-

kent, wie, die de wereld in de diepte van haar stroom

zelf

on die

peilde,

niet,

nog, bitterder van

moet:

,/Die

dorheid

en

lente

met

bitter gevoel

Helaas, die donkere

loog.

van dood

van teleurstelling en

beschaming, het klagen en betuigen

zelf

eindeloos

ligt

schaduw van

ver gespreid over de

velden dezer wereld en eindeloos diep geslagen over de ver-

borgenheid van mijn eigen gemoed.''

Dien weemoedigen trek kent ook het kind der wereld, maar de bange werkelijkheid van dien dood, die over ons leven hangt, kent alleen het kind van God.

Het kind der

Met oen de

speler

trekt

wei'eld

nog altoos aan de

den worp

;

en

als

die

worp

zijn

speeltafel.

hope bluscht,

een oogenblik bange benauwing over zijn

ziel.

Maar

weer kan de worp gewaagd worden; en met nóg driftiger hartstocht dan zoo straks waagt de rbekelooze speler nogmaals zijn inzet. Hij kan maar niet gelooven, dat het heusch verlies zou zijn. Hij wil, hij moet winnen. En met een hartstocht, die niet te breidelen is, speelt hij tot den laatsten worp door. En zoo nu is het kind der wereld. Zijn spel wordt gevormd door zijn illusiën. En wel stellen die illusiën hem hoor, weer gaat het spel

'

zit

oog, glinsterend van den hartstocht der hope, waagt

telkens teleur.

En

;

wel gaat er telkens een somber,

fluiste-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen