Uit de diepte - pagina 683

:

677 doods voornamelijk wil Hij, dat men zal gedenken. Dat de beteekenis en waarde van zijn leven eerst recht gekend wordt i?j het licht, door zijn dood daarover gespreid, hoe kan het duidelijker uitkomen, dan in de keus van dit sacrament? In dien dood, zoo wil Hij ons leeren, komt het scherpst en duidelijkst uit, wat aan zijn geheele bestaan zijn eigenaardig kenmerk geeft en daarvan de eigenlijke bestemming is. Zoo onderwijst ons deze historie. In dienzelfden nacht heeft tot tweemalen toe de Chiistus iets verricht. Eer zij aanzaten, had Hij de voeten van zijne jongeren gewasschen en daarna uitdrukkelijk gezegd, dat Hij daarin hun een exempel had gegeven, opdat, gelijkerwijs Hij hun gedaan had, zij ook alzoo doen zouden. Eerst daarna is geschied de breking des broods en het rondzenden van den beker. Hier was dus uit twee de keuze, van wat als blijvende inzetting zou dienen. Ware nu zijn leven op den voorgrond gesteld; had Hij in de eerste plaats de aandacht willen vestigen op het exempel van zijn doen, maar immers had dan de keus niet twijfelachtig kunnen zijn, en de voetwassching ware geworden de telkens terugkeerende handeling, waardoor zijne gedachtenis moest bewaard. Doch daarvan vindt gij geen spoor. Van het eten van het brood en van het drinken van den wijn wordt integendeel gezegd Doet dat tot mijne gedachtenis. En in de bijvoeging bij de vermelding van zijn bloed: dat voor u vergoten wordt, geeft Hij hun duidelijk te kennen, dat niet in wat Hij hun voordeed, maar in wat Hij deed voor hen, dat is in hunne plaats, de grondslag ligt, waarop dat Testament rust, waarvan zij de erfgenamen zijn. Het ongeloof, dat in den Christus niet meer ziet dan een uitnemenden mensch, anderen menschen ten voorbeeld gesteld, kan met dat Avondmaal geen vrede hebben. Waar dan ook dat ongeloof heerscht, wordt het getal der Avondmaalsvieringen al meer ingekrompen en stuurt men liefst op geheele afschaffing aan. In dien kring ging dan ook de kreet reeds op, om iets anders als symbool te kiezen, dan wat slechts herinnert aan den dood. Maar in den grond der zaak wordt evenzeer de beteekenis en _waardij van het Avondmaal verzwakt en straks ondermijnd in zulke kringen, waar men wel nog predikers van het aloude geloof zich noemt, en toch liefst niet de beteekenis van den dood, maar die van het leven naar voren schuift. In die lijn beweegt zich de zich noemende ethische prediking onzer dagen. Niet op het sterven, maar op het leven legt zij den nadruk. Zoo zelfs dat in de vereeniging van een Goddelijk en een menschelijk leven eigenlijk de hoofd,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen