Antirevolutionaire Staatkunde - pagina 484

STAAT EN KERK.

476 tegen

verzet

hier

spraak

Keizer

toen

op,

De

Eusebius,

(zie

dat de Bisschoppen alle gezag in

van

aangelegenheden

lijke

Godswege was

van

zelf

Constantijn

vita Constantini Lib.

bekende toe-

in zijn

IV

c.

24) als regel stelde,

handen hielden, voor wat de inner-

de Kerk betrof, maar dat

hij,

Constantijn,

gesteld als de Bisschop voor de uitwendige

aangelegenheden.

dan ook

kan

Veilig

zeggenschap

het

gezegd, dat van af 324

Kerk

Christus'

in

feitelijk

in

geheel het Oosten

de

in

handen van den

Toen nu in steeds voller zin de zetel van het Westen naar Byzantium verlegd was, wat het schoot hiermee men Byzantinisme genoemd heeft, in heel het Oosten vasten wortel. Nu nog is de dusgenaamde Orthodoxe, of wat men noemt Grieksche Kerk op dit fundament van het OverheidsKeizer

overgegaan.

is

Keizerlijk

het

bewind

gezag gebouwd.

macht

in

In

uit

Rusland beschikt de Czar nog altoos over gelijke

kerkelijke, als Keizer Constantijn zich

't

de vierde eeuw

in

aanmatigde. In Servië, Bulgarije, enz. beschikt de Koning over soortge-

is

de

niet

meer

macht

in het

het

in

Oosten

zoo

in het

Oosten ingeworteld,

juist in

de laatste halve eeuw

zienderoog toeneemt, en de

Oosten sneller aanwast, dan

om

aan,

niet

En nu

roeien geweest.

uit te

politieke

bevolking 't

Het Caesaropapisme, eenmaal

macht.

lijke

in

Europa nog altoos schier

voor

manisme en Protestantisme

te wijzen,

de Wester-Staten, gaat eeniglijk

maar moet zeer

op het Ro-

stellig het

Byzan-

tisme of Caesaropapisme aan die beide als derde, zeer belangrijke factor

voor het Christelijk leven worden toegevoegd. Onverholen moet dan ook dat het de Bisschoppen van

erkend,

Rome

zijn

geweest, die toen het

algeheel ondergaan van de Kerk in den Staat dreigde, dit wisten tegen te

houden, en de

in

deze worsteling van de Kerk van Christus,

tyrannie der Overheid te onttrekken, staat

om

zich aan

nog steeds de Calvinist

onveranderlijk aan Rome's zijde.

Dat Rome

op

uit

maar

was,

om

hierbij

even bedenkelijke eenzijdigheid verviel, en er

alleen

niet

tegelijk

in

om

de Overheid aan zich

de Kerken van de geheele wereld van

afhankelijk te maken,

zij

daarbij

nimmer

Reformatie

diende

protest

maar voor zoover het

in,

juist

uit het

te

onderwerpen,

zijn

Bisschoppen

oog verloren. Heel de

tegen deze eenzijdigheid en overdrijving haar er

op aankwam,

om

de vrijheid en

zelfstandigheid van de Kerk van Christus tegenover den magistraat te

handhaven, stonden Romanist en Calvinist

in beginsel steeds

op

gelijke

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen