Dr. A. Kuyper in Jezus ontslapen - pagina 26

22

HERDENKINGSSAMENKOMSTEN. Aan den vooravond van den dag waarop

het stoffelijk reiskleed

den dag der dagen aan den schoot der aarde in bewaring zou worden gegeven, kwamen in 's-Gravenhage, Amsterdam, Rotterdam en tal van andere plaatsen, zelfs in de dorpen, onze Antirevolutionaire mannen en vrouwen samen om met elkaar te gedenken wat God in Dr, Kuyper ons zoo lange jaren, een halve eeuw zelfs, geschonken had. Dit bestek gedoogt niet melding te maken van de redevoeringen toen gehouden, of op te nemen wat de heeren Colijn, Idenburg en De Wilde hebben gesproken. Volstaan we dan met te erkennen, dat grondtoon van alle red.evoeringen, zoo in de steden als op het land was: God alleen is groot. Hem komt den dank toe, voor wat Hij ons zoo langen tijd heeft geschonken en doen behouden! tot

DE UITVAART VAN

DR.

ABRAHAM KUYPER.

Op den 12den dag van November van het jaar onzes Heeren 1920, hebben duizenden, tienduizenden stilgestaan. Niet één oogenblik, maar uren stilgestaan, In de straten, waar de rouwklagers henengingen, omdat een mensch naar zijn eeuwig huis was gegaan. Op den doodenakker, waar een man werd ter ruste gelegd, een groote des volks werd neergelegd, wiens aards::he huis dezes tabernakels gebroken was, maar van wien niemand ,, onzer" twijfelt, of hij een huis heeft en in dat huis is ingegaan niet met handen gemaakt maar eeuwig in de hemelen.

—

—

Dr, Abraham Kuyper, de ontslapen hoofdredacteur van onzen Standaard, de leider onzer Antirevolutionaire partij sinds half een eeuw, werd uitgedragen naar ,,Oud-Eik en Duinen", Reeds in de vroege morgenuren was het merkbaar, dat er iet« ongewoons in het Vorstelijk 's-Gravenhage zou geschieden op dezen dag. Van Noord en Oost, en Zuiden brachten de treinen drommen van reizigers aan en langs alle toegangswegen tot de Residentie trokken de honderdtallen op. Wie geen vreemdeling is in het Jeruzalem van Calvinistisch Nederland herkende in de trams en langs de straten alras de Friezen en Zeeuwen, de Gelderschen en Groningers, de kleine luyden, die zoo menigmalen tijdens Dr, Kuypers leven naar de grijze Bisschopstad zijn opgetogen. Dan om leven en bezieling, moed en kracht te putten uit zijn tintelend woord, waarmee hij ons de Schriften opende en de harten brandend maakte. Nu om met stillen eerbied hem ,,de laatste eer" te bewijzen. De laatste eer? Maar zal hij dan niet blijven leven in de harten van het volk ,,issus de Calvin'' en in dat hart onvergankelijke ccre

ontvangen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen