Dr. A. Kuyper in Jezus ontslapen - pagina 41

37

wordt overtroffen? Alleen reeds over die taal én hare waarde voor ons Nederlandsch proza ware zonder veel moeite eene omvangrijke verhandeling te schrijven. Doch dit enkele moge volstaan, om te doen gevoelen, dat Kuyper niet slechts wetenschappelijk mag heeten in den hoogeren zin van het woord, inzooverre

de bezielde profeet is geweest van die ware wetenschap, welke God, die haar dacht en in Zijn scheppingsplan opnam, haren oorsprong nemende, door de schepping en de herschepping heen, tot God terugkeert; maar hem ook eene eereplaats toekomt onder de Coryphaeën der Theologische wetenschap. Zoo wordt dan voor de Vrije Universiteit met deze groeve ook de eerste periode afgesloten van haar bestaan; haar stichter en beschermer is niet meer; veertig jaar heeft ze geleefd als onder zijne oogen; thans zal ze geheel zonder hem haren weg moeten gaan. En als vanzelf rijst de vraag: zal zijn werk vrucht dragen? Zal het blijven? De beantwoording dier vraag toont de scheiding der geesten. Wie geen absolute waarden in de wetenschap erkent, voor wiens besef zij voortschrijdt van dag tot dag en van jaar tot jaar, steeds verder op den weg der ontwikkeling, voor dien is ook de arbeid van dit wondere menschenkind niet meer dan eene voorbijgaande phase in het groote proces, een oogenblik bewonderd, dan weggezonken in vergetelheid. Maar wie vasthoudt aan de realiteit van het ideëele en gelooft in de Voorzienigheid Gods, die sluit wel niet zijn oog voor het vergankelijke ook van het werk van dezen heros, maar ziet toch daarin een gave van den Almachtige, Die hem schonk tot verwezenlijking van zijn doel, gelijk hij eens een Augustinus zond en een Luther en een Calvijn, opdat hun licht niet zou zijn, als dat van een komeet, helder schitterend voor een tijd, maar dan spoorloos verdwenen, doch uit de eeuwigheid voortgekomen en uit de eeuwige Bron gevoed, lichten zou in deze donkere wereld, de eeuwen door, tot op den dag van het eeuwige Licht,

hij

uit

Rede Dan

vertolkte

D

Dr, K,

ij

Dr, K,

D

ij

k.

k de gevoelens der Gereformeer-

de Kerk: Bij het graf van hem, die meer dan iemand anders, ons het ,,Gode alleen de eer" in de ziel heeft geprent, past het ons allerminst den mensch te verheerlijken, en willen wij niet in het we mogen en we kunnen niet zwijgen. vleesch roemen, maar. Hier moet gesproken en gedankt worden. Hier moet onze ziel den Naam des Heeren groot maken, want ondanks de diepe rouw, die ons hart vervult, is bij dit graf overvloedige stof tot danken. Hier is bij de groote droefheid, die de harten van duizenden en duizenden schokt, omdat hun geestelijke vader is heengegaan, alle reden om God te aanbidden, want in hem, den held, den groote in Israël, .

.

.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen