Geen duimbreed?! - pagina 157

COOPS EN Z I J N

VERZETSGROEP

'spertijd' te kunnen bezoeken. Maar gevaarlijk waren die Duitse pottenkijkers natuurlijk ook. Zij vroegen nogal eens of a] die jonge mensen wel werknemers waren en geen studenten. Gelukkig vroegen ze nooit echt door. De medewerkers op het lab waren overigens wel wat gewend. Al vanaf 1 9 4 2 werden hier illegale werkzaamheden verricht. Coops was hiervan de initiatiefnemer. Hij stond al gauw in verzetskringen bekend onder de bijnaam 'Oom Jan'. 3 Jan Coops, geboren 27 mei 1894 in Amsterdam, was als kind vaak ernstig ziek, zodat hij tot zijn twaalfde jaar vrijwel alleen maar thuis les had gehad. Op de HBS moest hij wegens ziekte de eerste klas overdoen en ook daarna moest hij om dezelfde reden vaak langdurig verzuimen. 4 Ook in zijn studietijd in Delft, die hij als spoorstudent vanuit Den Haag doorbracht, was hij door zijn zwakke gezondheid vrij eenzaam. Na zijn afstuderen in 1 9 1 9 ontpopte hij zich tegen de verwachting in als een goede leraar op de Middelbare Handelsschool in Rotterdam. Hij promoveerde op een thermochemisch onderwerp in 1924 en werd in 1 9 2 9 hoogleraar aan de vu. Hij bleef ongehuwd en verzorgde naast zijn werk vanaf 1 9 2 6 jarenlang zijn zieke ouders tot hun dood in 1937 en 1938. Zelf leed hij toen al aan suikerziekte. Hij gaf zich verder volledig aan zijn werk. Soms bracht hij zelfs nachtenlang door op het laboratorium, slapend op de grond van zijn werkkamer. 5 Zijn colleges werden door de meeste van zijn studenten nogal saai gevonden. Hij was echter wel populair omdat hij zich erg inzette voor studenten met een smalle beurs. Jarenlang fungeerde hij als secretaris van het studiefonds, waarop studenten met financiële problemen een beroep konden doen. Hij stond bekend om zijn 'vissen': elke zaterdag geld inzamelen in het land voor het studiefonds. Allemaal misschien niet zulke bijzondere eigenschappen bij een overenthousiast docent. Zij doen ons wellicht beter begrijpen uit wat voor hout een toekomstig verzetsman was gesneden. Juist de vele contacten, die hij bij zijn 'vistochten' had gelegd, zouden hem enorm van dienst zijn bij het verwerven van adressen voor de onderduikers waar hij zich enkele jaren later voor zou inzetten. Tijdens de Eerste Wereldoorlog en nog lang daarna was hij zoals velen van zijn kerk en zijn generatie uitgesproken pro-Duits. Hij bewonderde de Duitsers om hun energie, hun bekwaamheden en vooral om hun wetenschappelijke prestaties. Die voorliefde voor Duitsland overleefde volgens zijn zuster zelfs de overval in mei 1940. In het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen