Worsteling naar waarheid - pagina 126

N E D E R L A N D EN DE VU I 9 4 5 - I 9 9 7

128

De schaalvergroting in het hoger onderwijs maakte de vraag dringend of er geen grenzen waren aan wat mogelijk was. De recessie waar Nederland in de jaren tachtig in terecht kwam, maakte een aantal beperkende maatregelen noodzakelijk. Zo werd de traditionele afsluiting van de academische studie door middel van het proefschrift minder gebruikelijk. In 1 9 6 0 werd de titel 'doctorandus' dan ook beschermd om de afgestudeerde van vastgelegde rechten te voorzien. In 1981 werd de studie definitief in twee fasen verdeeld; de eerste was de 'gewone' studie, die in vier jaar moest worden afgerond, en daarna een promotiefase van vier jaar voor het proefschrift. 27 In 1986 leidde CDA-minister Deetman van Onderwijs de Wet op de Studiefinanciering door het parlement. Hierin werd bepaald dat studenten tussen 18 en 30 jaar een basisbeurs zouden krijgen, waaraan een aanvulling werd toegevoegd die afhing van het inkomen van hun ouders en of ze al of niet zelfstandig woonden. Daarnaast konden studenten een aanvullende lening afsluiten. Drie jaar later probeerde hij een ov-studentenkaart in te voeren, wat hem niet lukte. Dat zou voorbehouden blijven aan zijn opvolger, Ritzen (PVCIA). De studiefinanciering werd later omgezet in een tempobeurs en nog later in een prestatiebeurs, waarbij de toelage een lening is en pas in een gift om wordt gezet als de student voldoende presteert. Het resultaat van het beleid om studeren voor iedereen toegankelijk te maken, was dat de universiteiten hun groei konden doorzetten. Er kwamen ook meer studies bij waaruit de studenten konden kiezen. Deze nieuwe richtingen speelden in op de behoeften en tendenties in de maatschappij, zoals sommige richtingen in sociale faculteiten, maar ook interdisciplinaire studies zoals BWI (Bedrijfswiskundeen Informatica) en Wiskunde en Levenswetenschappen.

DE V U NA DE T W E E D E W E R E L D O O R L O G

De maatschappelijke ontwikkelingen van na de bevrijding hadden hun weerslag op de vu. De materiële schade na de oorlog was groot; zo was veel apparatuur uit het laboratorium aan De Lairessestraat geroofd. Verder had het universiteitsbestuur veel geld uitgegeven aan ondersteuning van studenten die door de oorlog in de problemen waren geraakt. Ook de immateriële schade was groot; president-directeur Colijn was

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen