Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 46

‘een gevoel van effectiviteit en saamhorigheid’

moesten, als subfaculteit, cohabiteren met de subfaculteit psychologie en de subfaculteit pedagogiek, in één koepelfaculteit sociale wetenschappen. Aan de vu was de ruimtelijke behuizing echter nog een groot vraagteken. ‘Wat wij nodig hebben is een gebouw,’ luidde de noodkreet waarmee Kuiper en Kuypers, voorzitter en secretaris van de subfaculteit ‘sociale studierichtingen’ in oprichting, zich in februari 1964 tot het curatorium richtten. In de betonkolos die aan de De Boelelaan moest verrijzen zou de subfaculteit op de negende en tiende verdieping over 45 kamers en een collegezaal voor 200 personen gaan beschikken, maar meer dan vluchtige toekomstmuziek was dit anno 1963 niet. In beloften kun je niet wonen. De realiteit was dat het gebouw van de economische faculteit aan de Koningslaan was overbevolkt en dat de vier kamers die de subfaculteit in oprichting aan de Prins Hendriklaan in gebruik had de status van noodoplossing niet overstegen. Voor de opbouw van de subfaculteit was deze situatie funest, meenden Kuiper en Kuypers, en ook haar uitstraling leed er onder. ‘Puur representatief gezien is de vu op het gebied van de sociale wetenschappen de assepoester onder haar zusterinstellingen,’ schreven ze. ‘Zij heeft eenvoudigweg geen “adres” tot hetwelk deze zich kunnen richten.’74 De situatie klemde te meer omdat huisvesting nodig was voor een op te richten Sociaal-Wetenschappelijk Instituut (swi). ‘4 grote kamers, 15 middelgrote en 6 kleine kamers,’ somden Kuiper en Kuypers op, ‘varianten zijn uiteraard denkbaar.’ De eerder beoogde instituten voor sociologie en politicologie waren definitief van de baan: er moest één instituut komen. ‘Met deze opzet,’ legden Kuiper en Kuypers uit, ‘wordt beoogd: een maximum aan interdisciplinaire communicatie; een optimaal gebruik van arbeidskracht en materiaal; een nuttige “pooling” van ervaringen; een hoogst gewenste correctie op het gevaar der doorspecialisering; een zo groot mogelijke besparing van kosten; een gevoel van effectiviteit en saamhorigheid.’ Ook moest het swi voorzien in de behoefte van de studenten aan een centrum waar ze met vragen terecht konden en stage konden lopen. ‘Nu is de situatie zo,’ aldus Kuiper en Kuypers, ‘dat ze wordt gedoceerd hoe onmisbaar sociaal-wetenschappelijk onderzoek is, maar de eigen universiteit kan het slechts geïmproviseerd of geheel niet verrichten.’ Dit kwam de beeldvorming evenmin ten goede. ‘Men hoort wel eens zeggen,’ mopperde het duo onverdroten verder, ‘dat sociaal onderzoek slechts be-

45

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen