Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 85

medezeggenschap of medebeslissingsrecht?

84

het vak aan de orde kwamen. De bestuurskunde werkte te geïsoleerd. ‘Haar werk is niet gebaseerd op een analyse van de maatschappelijke ordening, van de machtsverhoudingen in de huidige maatschappij,’ schreef Siersma. ‘Integendeel, zij neemt al die feiten als gegeven aan.’ De bestuurskunde was eerste hulp bij ambtelijke ongelukken, vaste pijler onder de bestaande maatschappelijke orde, ‘in plaats van dat de bestuurskunde meewerkt aan de democratisering van de maatschappij.’66 Ton Kee en Bert Kruikemeier, die beiden sociologie studeerden, tapten anderhalve week later uit eenzelfde vaatje. Positivisme regeerde hun opleiding: dorre methodologie, zonder enige reflectie op vooronderstellingen en theoretische achtergronden, losstaand van de maatschappelijke realiteit. Op persoonlijke waardeoordelen en sociale betrokkenheid leek volgens Kee en Kruikemeier, die de Kritische Theorie van de neomarxistische denkers Max Horkheimer en Theodor Adorno stevig hadden omarmd, een vloek te rusten. De werkelijkheid werd ingeperkt tot wat meetbaar was, alsof wereld en wetenschap waren te scheiden. Positivisme was laboratoriumwetenschap die onrecht en onderdrukking de vrije loop liet. Haar beoefenaars functioneerden naar de mening van Kee en Kruikemeier even gemakkelijk in een democratische als fascistische samenleving, omdat ze zich opsloten in hun theorieën en methoden en met de rug naar de praktijk stonden. De Kritische Theorie daarentegen bezag en bevroeg de autoriteit en legitimiteit van staat en maatschappij. Engagement in plaats van feitenfetisjisme: de wetenschap was verbonden met de politiek, de universiteit met de maatschappij.67 ‘Je mond opendoen,’ werd het half april 1969 plastischer verwoord in een informatiepamflet van studentenvereniging Mundus. ‘Laten merken dat je je niet onderwerpt aan wie of wat dan ook, maar dat je actief zelf bepaalt wat je wilt met je studie en alles wat daarmee te maken heeft.’ Democratisering vereiste bewustwording en participatie, ‘van iedereen’. De realiteit was evenwel dat de activisten een minderheid vormden die vrijwel geheel uit sociologie‑ en politicologiestudenten bestond. Aan het democratiseringsfront lieten studenten culturele antropologie/niet-westerse sociologie zich nauwelijks zien, omdat ze met de staf een veelal harmonieuze en constructieve relatie onderhielden waarin ze veel ruimte kregen hun stem te laten horen. Ook de grote meerderheid van de studenten sociologie en politicologie was trou-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen