Jaarboek 1925 - pagina 26

29 Het is nu ongeveer zes jaar geleden dat Utrecht ook het genoegen had, u te mogen ontvangen. Onderaan de oproeping voor die samenkomst stond met vette letter gedrukt : „Van deelname aan den maaltijd moet ditmaal tijdig opgave ontvangen worden. Men verzuime niet de 'brooden vetkaarten mede te brengen". Het is een voorrecht, dat een dergelijke herinnering voor heden overbodig was. Maar helaas, de gevolgen van' den wereldoorlog zijn nog allerminst voorbij. Europa herstelt zich slechts zeer moeilijk en langzaam van de buitengewoon hevige kwaal, die het heeft geteisterd. Na een vleugje van beterschap, dat alleen den onnadenkenden toeschouwer kon bedriegen, is nu de inzinking eerst recht voelbaar geworden en ervaren we ook in dit opzicht de waarheid, dat wanneer één lid lijdt, al de leden mede-lijden. En ook onze Vereeniging ondervindt ruimschoots de ongunst der tijden, zooals de sombere cijfers, die het Jaarverslag over 1923 mededeelde, duidelijk uitwijzen. Dit treft temeer, omdat d e z e cijfers nog geheel onafhankelijk zijn van de droeve gebeurtenissen der laatste maanden, en omdat er tevoren zulk een opleven geweest was op het gebied der propaganda voor onze Vrije Universiteit. Terwijl de financieele vooruitgang steeds cresendo moest gaan, zou onze Hoogeschool op den duur aan haar bestemming beantwoorden, is er nu reeds een niet onbelangrijke teruggang, waarvan te vreezen is, dat deze moeilijk gestuit zal kunnen worden. Dit niet het minst, omdat er factoren werken, die den band tusschen onze V. U. en het Gereformeerde volk den laatsten tijd allerminst hebben versterkt. Ik beoordeel als voorzitter dezer vergadering niet of dit terecht dan wel ten onrechte is ; maar het feit zal niemand kunnen weerspreken, die geen vreemdeling- is in ons Jeruzalem. Het ernstig woord van den heer Idenburg, op onze vergadering te 's-Gravenhage in 1921 gesproken, verdient nog steeds de aandacht. Hoewel toen niet ontkennende, dat de invloed der tijdsomstandigheden zich deed gelden in het veranderen der houding van ons volk tegenover de V. U., wees hij toch er op, dat het verkeerd zou zijn, dit a l l e e n daaraan toe te schrijven. „Ons volk"", zoo sprak hij onder meer, „moet voelen dat onze Universiteit blijft staan op den grondslag der Gereformeerde beginselen, waaruit dat volk leeft en waarin het zich verbonden gevoelt aan onze Universiteit". Zoo is het. En zonder nu te zeggen, dat er na de drie jaar, die sinds, verliepen, reden is om te vreezen, dat dit woord van den heer Idenburg niet de gewenschte vrucht droeg, kan een herhaling daarvan toch zeker geen kwaad. Dit te meer, omdat we in den tijd der epigonen leven, met al de bezwaren, daaraan vérbonden. Het geslacht dat onze V. U. oprichtte en de groote geestdrift voor haar wist te verwekken — ik zal het u straks in ander verband nog herinneren — stierf bijkans weg. Er zijn tal van getrouwen, die in hun spoor gaan, maar zij kunnen ons het geleden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen