GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

Jaarboek 1971 en 1972 - pagina 70

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Jaarboek 1971 en 1972 - pagina 70

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

toen zij zich zo vol moed en bijna jeugdige kracht betoonde om haar broer terzijde te staan in de oorlog. Dit past bij de Marguerite die zich oud voelt, wier leed over het huwelijk waartoe de Koning, tegen haar wil en wens, haar dochter Jeanne had gedwongen, zo moeilijk te dragen is, en wier hart een zo pijnlijke verscheurdheid kent omdat het juist haar zo grenzeloos beminde en vereerde broer was die haar dit aandeed. Dit lied past nu bij haar, nu zij zich vereenzaamd gevoelt, daar er een verwijdering is gekomen tussen haar en de Koning, nu zij, zich afkerend van de aardse dingen, alleen haar troost vindt in Gods beloften en zich gedrongen gevoelt daarvan te zingen. En dit zingen laat zij aan het einde van het stuk doen door Les Enfants, die zo duidelijk de reformatorische gedachte vertegenwoordigen, mèt L'Inquisiteur en Le Varlet, die kennelijk de Sorbonne en de gezagsdragers van de Katholieke Kerk, naar hun minst sympathieke aspect in die tijd, representeren. Marguerite slaakt geen kreten van verontwaardiging, zij verricht geen „acte de vengeance" zelf in veiligheid blijvend, maar zij toont, dat zij inquisiteurs en felle ketterjagers als een Roma en een Torquemada, kent, dat zij op de hoogte is van hun practijken en hun werkwijze - Saulnier heeft hier terecht op gewezen - doch zij laat het beeld van deze trieste figuren door L'Inquisiteur zelf tekenen, en de handeling van het stuk, hoe summier ook, werkt duidelijk heen, niet naar een verzoening die de inquisiteur zijn kerk doet verlaten, maar tot een bekering van L'Inquisiteur die hem brengt tot een prijzen van God. Daarin is een eenheid te vinden, daarin zoekt Marguerite een vrede die boven alle geloofsgescheidenheid uitgaat. Zij laat het juist L'Inquisiteur zelf zeggen: Mes petits enfants, je vous prie A l'honneur du dieu des humains Que chacun de nous^'' chante et crye Et nous tenons tous par les mains. (620/623) „Le dieu des humains". Het gebruik van deze term is veel zeggend, evenals het elkaar bij de hand houden. WatMarguerite wil, is in vrede met elkaar leven. Zij gruwt van geloofsvervolging. Zij wil niet letten op de verschillen die er zijn, 68

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 januari 1971

Jaarboeken | 360 Pagina's

Jaarboek 1971 en 1972 - pagina 70

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 januari 1971

Jaarboeken | 360 Pagina's