Jaarboek 1973-1974 - pagina 37

de professorale functie leeft een tikje wanbegrip. Niet meer wordt gezien hoe de universiteit een „manteau d'harlequin" draagt, en zij, al mag het niet gecultiveerd, mede van buitennissige, zo nu en dan weinig maatschappelijke figuren afhankelijk moet heten. Chefs van een medische afdeling leiden een nog wel met dat van bedrijfsvoerders vergelijkbaar koortsachtig leven; zij zullen overigens hun eigen opinie over de heilzaamheid van koorts koesteren. Hij, die letterkundige teksten vergelijkt, zich met de abstracte wiskunde bezig houdt, aan uiterst nauwkeurig proefondervindelijk speurwerk zich zet of zich wijsgerig rekenschap wil geven van de mogelijkheid der kennis, zal de stilte zoeken, wil het eigen tempo bepalen, begrijpt de angst die oudgedienden tegen versnelling - het voortbestaan der universiteit zou op het spel staan - doet waarschuwen. Ook zij op wie landelijk of instellingsgewijs het bestuur van universiteiten en hogescholen drukt, voelen tegenwoordig enige neerslachtigheid. Zij kunnen moeilijker dan vroeger de materiële middelen vinden waarbij het meest bezwaart dat het goed recht van wetenschappelijk onderwijs en onderzoek geregeld moet verdedigd: buitenstaanders vragen te veel naar het nut op een iedere culturele drijfveer miskennende manier. Een pianoconcert wordt toch ook niet naar slaapverwekkende kracht - het spaart pillen uit wat bij de bestaande farmaceutische vrijbuiterij economisch veel betekent - of naar de te verwachten recetten bij een uitvoering beoordeeld? Waarom de wetenschap dan utilitair benaderd? De huidige breedsprakigheid, welke onlangs staatssecretaris G. Klein mishaagde - Vrij Nederland 8-3-1974 - brengt teleurstelling en in sommige academische vergaderzalen zou de wandspreuk: geprezen zij de man die niets te zeggen heeft en nochtans zwijgt, goed passen. De dikwijls kostbare organisatie verontrust; bij de vaak vergaderende academische instanties, raden, bestuurscolleges, commissies, zijn dure krachten te zeer betrokken; ze worden bedolven onder papieren rompslomp; geld en energie konden bij doeltreffender aanpak worden gespaard. Over dit geld is men vanwege een volgens critici grillig parlement en een de universiteiten niet met gulheid tegemoet tredend minister nog minder zeker. Bovendien twijfelen sommigen - naar mijn mening met enige reden ~ aan de doeltreffendheid van alle arbeid gestoken in het uiteenzetten van plannen. Het verloop van het wetenschappelijk leven valt niet bevredigend voor de toekomst in kaart te brengen: het enige dat men omtrent zulke educationele gissingen weet is, dat zij ,,will prove to be wrong" - vanwege de neteligheid der uitspraak haal ik de O.E.CD. Conference on Politics for Educational Growth, Paris, 1970, 398 aan. Naar vanzelf spreekt zijn berekeningen - in verband met wetenschappelijk onderwijs en onderzoek nodig. Ik ga verder: planning is onmisbaar. Maar zij moet haar grenzen niet 37

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen