Jaarboek 1984-1985 - pagina 88

erin geslaagd is om voor tal van mensen veel te betekenen. Hij was niet de enige, maar ik noem hem plaatsvervangend voor de anderen, een onverschrokken man die helaas kort na de oorlog gestorven is. Ik mocht mede hem opvolgen en ik heb dat altijd een eer gevonden. Ook terecht de aparte plaat voor Martin Luther King, terecht want de strijd voor de menselijke waardigheid gaat door en de universiteit zal er goed aan doen als ze ook in deze tijd let op het behoud, de verdediging, de bescherming van de menselijke waardigheid. Het blijkt ook uit de rij van onze eredoctoren, maar er is meer nodig dan eredoctoren creëren. Wanneer je denkt aan de mensen die het kostbaarste wat een mens heeft, het kostbaarste wat hem geschonken is in de waagschaal hebben gesteld, in de strijd om de menselijke waardigheid, dan denk je aan een woord uit het Evangelie, een woord van Jezus: niemand heeft groter liefde dan dat hij zijn teven inzet voor zijn vrienden (Joh. 15:13) Nu, dat hebben zij gedaan. Die strijd voor de menselijke waardigheid gaat voort. Die strijd heeft twee aspecten: de persoonlijke zorg voor mensen, maar ook de noodzakelijkheid te streven naar zulke structuren, om dat modewoord te gebruiken, dat die menselijke waardigheid zoveel mogelijk tot haar recht komt. Daarom laat ons het recht handhaven en zuiver houden, want het recht - ik zei het reeds, beschermt het leven - en laten wij vooral ook de rechtsstaat bewaren en verder ontwikkelen, want die rechtsstaat is in essentie een staat die als een schild voor de zwakken fungeert. De rechtsstaat kent grondrechten en één van die grondrechten is dat het volk langs democratische weg zich uitspreekt over de wijze waarop het geregeerd wil worden. Wij hebben gelukkig een land waar de regering niet alles mag doen wat haar niet verboden is, maar waar de regering alleen maar mag doen wat de wet haar opdraagt te doen. De regering heeft geen enkele bevoegdheid dan uit kracht van de wet. Natuurlijk, de representative democratie is niet volmaakt, zij kan er snel toe leiden dat partijen te grote invloed krijgen op het regeerbeleid. Maar er is nog niets gevonden dat beter is dan de democratie die bij vertegenwoordiging wordt uitgeoefend, want de directe democratie leidt op de kortste keren tot regeren van minderheden. Na de oorlog is er een emancipatieproces voor mensen individueel en voor groepen van mensen goed in gang gezet. Prof.dr. E.W. Hofstee van de Landbouwhogeschool Wageningen, heeft een paar jaar geleden afscheid genomen met een college dat hij de titel gegeven had 'Vrijheid, gelijkheid en eenzaamheid'. Hij heeft in een schitterend betoog laten zien hoe de strijd om mensen en groepen tot hun recht te doen komen geleid heeft, niet altijd, maar wel vaak tot een overspannen individualisme. Een individualisme dat zegt: ik zelf zal bepalen wat ik doe of laat. Dat mag ik ook, want het gaat om mijn ontplooiing. En er dreigt het gevaar dat men met dat overspannen individualisme komt tot een negatie van het gezag van de staat en dan moet men wel heel goed oppassen, want dan ontvalt de grondslag aan 86

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen