Jaarboek 1986-1987 - pagina 103

De stilte die reeds enige jaren de levensavond van prof.dr. W.H. Gispen overschaduwde, vergleed op 24 september 1986 in de stilte van de dood. De aardse loopbaan van een sprankelend mens en een bekwaam geleerde kwam ten einde. De onvergetelijke stem die zovelen geboeid, vermaakt, onderwezen en beleerd had, zou men hier nooit meer horen. In Gispens verscheiden heeft de civitas van de Vrije Universiteit een boeiende en singuliere persoonlijkheid verloren. Zij die Gispen in de kracht van zijn leven en werken mochten leren kennen, zullen erkennen dat hiermee niet te veel is gezegd. Op 7 augustus 1900 werd Gispen als zoon van een predikant uit een 'geslacht van de Afscheiding' in Baarn geboren. Ook hij ging in het voetspoor van zijn vader en grootvader theologie studeren. Op 20 september 1925 werd hij predikent in de Gereformeerde Kerk van Hazerswoude. Deze kerk verwisselde hij op 15 augustus 1928 voor die van Delft. Enige weken voor zijn vertrek naar Delft, op 22 juni 1928, werd hij tot doctor theologiae aan de V.U. bevorderd bij de toenmalige oudtestamenticus prof.dr. G.Ch. Aalders. De titel van zijn dissertatie luidde: Indirecte gegevens voor het bestaan van den Pentateuch in de Psalmen? De belangstelling van Gispen bleef toen al niet beperkt tot het Oude Testament en zijn literaire problemen als zodanig, maar was gericht op het bredere veld van de Semitistiek. Bij prof.dr. C. van Gelderen in de literaire faculteit volgde hij - blijkens een 'woord vooraf' in de dissertatie de - 'animeerende colleges'. In dit verband wenst hij 'vooral het privatissimum in het Assyrisch-Babylonisch' te memoreren. Aan de literaire faculteit van de rijksuniversiteit te Leiden heeft hij zijn kennis in het Akkadisch, het Arabisch en andere Semitische talen vervolgens grondig verdiept, hetgeen in het doctorale examen in de Semitische letteren een bekroonde afsluiting vond. Het is niet verwonderlijk dat een zo voortreffelijk geëquipeerd man, die ook in een drukke stadswijk zonder zijn ambtswerk te verwaarlozen toch bleef studeren en publiceren - een tot 1970 bijgewerkte bibliografie van zijn werken kan men vinden in de feestbundel, hem bij zijn afscheid van de V.U. in 1970 door oud-leerhngen, collega's en vrienden aangeboden onder de titel Schrift en Uitleg (Kok, Kampen 1970, 248-256)- de aangewezen geleerde was om Van Gelderen in 1945 als hoogleraar in de Semitische taal- en letterkunde op te volgen. Omdat Gispen pastor in hart en nieren was, en dat ook formeel graag blijven wilde, werd hij tevens benoemd als buitengewoon hoogleraar in de theologische faculteit, waardoor hij volgens het vigerend recht in de Gereformeerde Kerken in Nederland 'de naam en de eer' van predikant mocht blijven behouden. Op 28 september 1945 aanvaardde hij het hoogleraarsambt in de faculteit der letteren en wijsbegeerte - zoals die faculteit toen nog heette - en van buitengewoon hoogleraar in de faculteit der godgeleerdheid met het uitspreken van een inaugurele rede, getiteld De Levietische Wet op de Melaatschheid. Tot 1 oktober 1970 - precies vijfentwintig jaar lang - heeft hij dit ambt, geliefd bij studenten, gezien bij collegae en bijzonder gewaardeerd door zijn naaste leerlingen en vrienden, op voorbeeldige en enthousiaste wijze vervuld. Op genoemde dag verkreeg hij zijn emeritaat tijdens een waardig en druk bezocht af101

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen