1958 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 26

14

J. BERG

van de eeuwigheid, hij denkt aan de moordenaar aan het kruis en schept moed uit de ervaring, dat lijden en angst voor Jezus' lijden en liefde ontvankelijk maken, omdat de zieke zijn greep op het leven verliest en zijn hand uitsteekt naar die hem helpen kan in zijn hopeloosheid. Al vraagt de arts dus de dominee of een ander om de patient op de naderende dood te willen voorbereiden, omdat dit barhartiger, minder direct is, hij moet contact met die ander houden, beide in het besef alleen maar handwijzers naar Jezus te zijn. Samen gaan zij verder om op het juiste moment, als de zieke zich van de infauste prognose bewust wordt en zijn hart, al is het maar op een kier, voor de liefde van Jezus openstelt, mee te gaan spreken, zodat voor de stervende duidelijk is, dat ook de dokter leeft, vertrouwend op die Liefde alleen. Beide, de dokter en de zielszorger, moeten de zieke kunnen zien tegen de achtergrond van zijn leven, wat het leven van hem gemaakt heeft, hoe het hem gevormd en vaak misvormd heeft, welke littekens hij daarvan draagt, om het gesprek des te klemmender te kunnen maken, om hem tot in zijn diepste binnenste te kunnen raken. Zij hebben daarvoor de hulp van iemand, die de zieke zeer nastaat, nodig, een familielid of vriend. Zo wordt er een wacht gevormd om deze door de dood bedreigde. Wij zijn dus tot spreken gedrongen, omdat de liefde van Christus ons daartoe dringt, al hebben wij daarvoor veel wijsheid nodig, want „de barmhartigheid van het zwijgen" is in wezen onbarmhartig! De Here Jezus zegt immers: ,,Dwingt hen binnen te komen, want mijn huis moet vol worden" en Paulus schrijft, dat wij ieder ogenblik bereid moeten zijn om te getuigen van de hoop, die in ons is. Daarom mag de dood ook niet gecamoufleerd worden door de patiënt niet meer bewust te laten sterven, want hij heeft op zijn „eigen" sterven een onvervreemdbaar recht. Wij kunnen immers voor de dood van onze zieken, van wie wij de naaste geworden zijn, omdat God ze juist naar ons zond, geen enkele verantwoordelijkheid overnemen en daarom hébben wij geen keuze, hoe moeilijk het ook is, hoe stuntelend wij ook spreken in Jezus' naam: de beslissing mogen wij aan de barmhartige Rechter overlaten. Als behandelende dokter moeten wij de zielszorg dus voorlopig aan „de ander" overlaten, maar daar zelf nooit buiten staan. Maar als het niet (meer) mogelijk is die ander in te schakelen, dan moeten wij het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen