1959 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 162

A. C. LIT

130

nivellering van het geestesleven, een dedifferentiatie en vervlakking van het gemoedsleven. Zoals het min of meer reversibele dementiesyndroom na de elektro-shock openbaart het Perkinsoii-syndroom van de neurolepsie het regressieve karakter van de therapeutische werking. Deze regressie, gelukkig reversibel, is gewenst, omdat zij gepaard gaat met een verbetering van het klinische beeld en van het kontakt. Het laatste lijkt paradoxaal, als wij eerst vastgesteld hebben, dat de neuroleptica in principe het kontakt bemoeilijken. Deze paradox verdwijnt echter, als wij konstateren, dat de heftige gemoedsbewegingen het sterkst worden gedempt. Daardoor ontstaat een nivellering, die, zij het op lager niveau, een harmonisering betekent en op deze wijze voorwaarden schept voor een beter kontakt dan vóór het toedienen van deze middelen. Dit is de beoogde en gewenste klinische verbetering. Uit deze uiteenzetting volgt, dat de werking der neuroleptika de psychose wezenlijk anders beïnvloedt dan de sociotherapie. De neurolepsie verkleint de mogelijkheden en voorwaarden van pathologische funktioneren. Maken wij weer de — te schematische — onderscheiding tussen zieke en gezonde mogelijkheden, dan baant de neurolepsie de weg tot de laatste door de invloed van de eerste te breidelen. IV Zowel de sociotherapie als de medikamenteuze therapie bereiken een harmonisering van de verhoudingen, waarin de patiënt leeft, de eerste door het vervangen van de pathologische inierpersonele verhoudingen door normale, de andere het onderdrukken van infropersonele ontstaansvoorwaarden van deze verhoudingen. De eerste modificeert de maatschappij, de ander het individu. Door zo de twee belangrijkste behandelingen tegenover elkaar te stellen, omgrenzen wij hun beider plaats, bepalen hun indikatiegebied en hun waardevolle aanvulling van eikaars werking. De neurolepsie, alleen toegepast, zou de psychiatrische inrichting degraderen tot een monotone, kleurloze en bewegingloze samenleving. De sociotherapie zou, zonder de ondersteunende en inleidende neurolepsie, haar huidige resultaten moeilijker kunnen volhouden. Beide zijn onmisbaar en hebben niet alleen de psychiatrische inrichtingen meer bewoonbaar gemaakt, maar ook voor veel patiënten de rentree naar de maatschappij bewerkstelligd. Het is geen wonder, dat in vele publikaties een overwinningsroes doorklinkt Een nieuwe era in de psychiatrie wordt aangekondigd. Het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen