1967 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 199

DE PSYCHE TUSSEN WETEN EN BELEVEN

157

treffende moraal, vrijheid, gemeenschap en individu kunnen we niet heen in de psychiatrie. Wij moeten ons met betrekking tot zulke vragen een oordeel vormen en een standpunt innemen, waarbij we niet kunnen volstaan met dit een persoonlijke aangelegenheid te achten, doch waarin wij moeten zoeken naar een verbaliseerbaar gemeenschaps-apriori. Doen we dat niet, dan blijft ons medisch handelen te zeer een door de omstandigheden en niet door ons zelf gemotiveerde zaak. In de transculturele psychiatrie, welke de laatste jaren bezig is gestalte te krijgen, komt dit feit voortdurend aan het licht. Zutt merkte hierover onlangs op: „Voor de moderne natuurwetenschappelijke psychiatrie is de transculturele psychiatrie een grensgebied. Voor de psychiatrie die de mens ziet in zijn bepaaldheid door de wereld waarin hij ingeschapen, ingeboren is, waardoor hij gevormd wordt en waarin hij kan inwerken, dus voor een cultuurwetenschappelijke psychiatrie, die nauw vei"want is met filosofie, ethnologic, sociologie, met de geesteswetenschappen überhaupt, is de transculturele psychiatrie een centraal probleem". Binnen de eigenlijke klinisch-psychiatrische arbeid in ons cultuurverband blijvend, staan we voor talloze vragen, die niet beantwoord kunnen worden zonder uit te gaan van menselijke waarden en normen, zoals die in onze cultuur voorhanden zijn. Of zelfmoord ziekte is, of moord ziekte is, of homosexualiteit „contra naturam" is, of linkshandigheid tegennatuurlijk is, of stemmen horen, mutistisch en stuporous zijn, zich achtervolgd voelen, overtuigd zijn de zonde tegen de Heilige Geest bedreven te hebben tot de ziekelijke afwijkingen gerekend moeten worden, die onze psychiatrische bijstand nodig maken, hangt af van onze mensbeschouwing en van het beeld van de psyche dat we ontworpen hebben. Wanneer we ons over zulke vragen niet bekommeren en ervan uitgaan, dat het ene vanzelfsprekend wel en het andere vanzelfsprekend niet tot het vakgebied van de geneeskundige hoort, dan vertrouwen we op een „eenvoudig gezond verstand", waarvan Buytendijk opgemerkt heeft dat dit niet anders is dan een onbekommerd vasthouden aan een naïef realisme, zonder te begrijpen dat dit reeds een metafysisch standpunt met ver strekkende betekenis impliceert. De wetenschappelijke onderzoeker, die zich zogenaamd „aan de objectief waarneembare feiten houdt", cultiveert dit naïeve realisme. 9. Over de conclusies die ik uit mijn betoog zou willen trekken

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen