Vormen, vorming, gevormd - pagina 103

rollenspel aan? Waarom lukt me dat (nou nooit)? kwamen nauwelijks op bij de trainers.

Toch zijn dat waarschijnlijk de vragen die ook trainers zichzelf het eerste stellen: doe ik

het wel goed? Voel ik het wel goed aan? Blijkbaar waren deze vragen te bedreigend en

te persoonlijk. De inhoud, de lijn stond immers voorop: verwoord ik wel de juiste visie?

Stel ik het probleem goed?

Dit verklaart waarom in de trainingen de aandacht voor de kwaliteiten van de deelnemers

en de vraag hoe hun tekortkomingen verbeterd konden worden nauwelijks aan de orde

werden gesteld. De trainers konden, wilden of durfden niet op die manier naar zichzelf

(te) kijken. Wel vond er in de periode 1979-1981 een soort persoonlijke evaluatie plaats

van de vakbonds-Ahemagroep-ervaringen onder de leden van de Steungroep en de

invloed van deze ervaringen op de opvattingen over de trainingen. Een meer persoonlijk

verslag over de trainingen en de ervaringen van trainers is niet voorhanden. Vanuit het

principe van eenheid van vorm, inhoud en methode ontbrak elke aandacht voor de

uitvoerder, aangezien het als een illusie, een vals beeld van de werkelijkheid, gezien

werd om jezelf (ook al was het maar even) als centrum van (je) ervaringen te zien in een

training, een vakbond of een raad. Helaas en gelukkig kun je jezelf nog steeds niet buiten

de werkelijkheid plaatsen.

Conclusies

• Met behulp van verschillende trainingsprojecten heeft het Vormingscentrum

jarenlang vrij veel kunnen doen voor en met studentengroepen aan de VU. Er

werden veel studenten in staat gesteld zich te scholen en te vormen op de VU in

en rond het onderwijs zelf. Democratisch-politiek-maatschappelijke vorming en

in mindere mate (via het project Student-sex-relatie) ook bewust persoonlijke

vorming.

• Ondanks de vaak wat strakke ideologisch-politieke lijnen en visies werd er in de

praktijk voortdurend naar gezocht hoe het beste bij de vragen en problemen van

studenten aansluiting gevonden kon worden, zonder de eigen visie los te laten.

• Voortdurend probeerde men zich aan te passen en in te springen op nieuwe

ontwikkelingen onder studenten, met name bij ontwikkelingen in linkse kringen.

• Die ontwikkelingen betekenden onvermijdelijk het einde van de hier beschreven

projecten. Steeds minder zochten studenten hun steun en hun idealen in georgani-

seerde studentengroepen of de groepen bestonden maar kort. Individualisering

trad op, terwijl het aanbod aanvankelijk bijna volledig op groepen was ingesteld.

Ook onder de trainers, de bestuurders en de stagiaires van het Vormingscentrum

was deze tendens waar te nemen. Er kwam in toenemende mate kritiek op de lijnen

in vakbond en themagroep. In toenemende mate ook gingen studenten er naar op

zoek om eigen visies en interesses te ontwikkelen en om daarmee iets in het

Vormingscentrum te doen.

• Misschien kan gesteld worden dat de groepsdadendrang in eerste instantie een

veilige plek bood om aan nieuwe inzichten, idealen en verlangens vorm te geven.

Als je in je eentje je nek uitstak op de conservatieve VU, dan werd die zeker

afgehakt. Mede dankzij het Vormingscentrum was het klimaat in de loop van de

jaren zeventig verandert, waardoor individuen makkelijker hun eigen gang kon-

den gaan. In de jaren na 1981 zou het aanbod meer op individuen dan op groepen

gericht worden. Wat leeft er onder studenten, wat kunnen wij ze aanbieden om daar

vorm aan te geven? Zijn het vaardigheden, dan bieden we vaardigheden. Ook dit

101 aanbod wordt inhoudelijk via een eigen visie ingevuld, maar spreekt nauwelijks

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen