Voor bepaalde tijd. Lustrumboekje Faculteit der Letteren 2005 - pagina 46

b e p a a l d e t i j d

opbouw lagen nu achter de rug - het mogelijk maakte tot stafuit-

breiding over te gaan waardoor de overbelaste hoogleraren er niet

langer alleen voorstonden. Er kon nu ernst gemaakt worden met

de professionalisering van de studie, één van de wensen die uit de

enquête naar voren gekomen waren. Symptomatisch was de titel

waaronder Roelink het hoogleraarschap aanvaardde: Geschiedenis

als ambacht. Hij had dan ook de opdracht om speciaal de hulp-

wetenschappen te doceren, waaraan zijn collega Smit die vooral

filosofisch georiënteerd was niet toegekomen was. Roelink introdu-

ceerde bij Middeleeuwen ook het werkcollege zoals ik, onmiddel-

lijk na voltooiing van mijn studie aangesteld als docent bij Nieuwe

Tijd, dat onder Smitskamp's verantwoordelijkheid in diens tijdvak

gedaan heb. Niet langer zaten de studenten er dus op college als

passieve consumenten bij. Daarbij groeide hun aantal en werden

zij meer dan voorheen gesplitst op grond van hun vermogen bij te

dragen tot het welslagen van de colleges. Ook zonder de mei-revo-

lutie van 1968 en de bezetting van het Maagdenhuis geruime tijd

later waren verschillende voorwaarden voor studenteninvloed dus

al in vervulling gegaan.

De grote tijd van de kritisch gezinde studenten is zonder twijfel

die van de jaren zeventig en beginnende jaren tachtig geweest.

Zij werd mogelijk gemaakt door de wet Veringa - naar de minister

die haar in het staatsblad bracht - die de studenten immers ook

formele macht verschafte en niet zo weinig ook. Bij Nederlands,

waar met het one man, one i/ofe-principe geëxperimenteerd is

(naar verluidt op voorstel van Harry Brinkman - j a , het waren op-

merkelijke tijden toen) hadden zij in theorie de beslissende stem.

Bij geschiedenis waren vijf van de elf zetels in de subfaculteltsraad

voor studenten gereserveerd. Eén van de sterke punten van de

studenten is altijd geweest dat zij vergaderingen van bestuursli-

chamen zorgvuldig plachten voor te bereiden en dat zij vaak van

te voren vastlegden hoever zij bij het doen van concessies gaan

wilden. Dat hebben de docenten in veel mindere mate gedaan;

dezen waren verder veelal niet bereid hun individuele vrijheid van

meningsvorming prijs te geven. Het gevolg van deze stand van

40

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen