Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 333

meende niet anders te kunnen, omdat 'de algemene vergadering niet meer geacht kon

worden een reële representatie te zijn van het ledental van onze vereniging'.3"

En toch ook wel, mogen we erbij zeggen, omdat juist de trouw verschijnende leden

anders dachten en anders wilden dan de universiteitsbestuurders. Van Nes, die toch be-

paald niet vreemd was aan de gereformeerde traditie, ontkende in 1977 dat de Vrije Uni-

versiteit haar bestaansrecht grondde 'op een sociologisch gekwalificeerde geloofsver-

bondenheid met een deel van het Nederlandse volk; als dat zo was, als alleen de band met

hen die in 't geloof eensgezind zijn het bestaan van de Vrije Universiteit zou moeten

rechtvaardigen, dan zou de universiteit al spoedig tot een stuk folklore worden in onze

samenleving.'3'^ Van Nes wilde van de spanning tussen leiding en achterban geen pro-

bleem maken. Het ging immers om een ontwikkeling die zich ook afspeelde in de kerken

en in de politiek, gezien het ontstaan van het CDA. Daarom hoefde de universiteit niet

naar eigen oplossingen te zoeken.3'3

Enkele jaren eerder was dat nog wel geprobeerd. Van Nes had zelfde buitengewone

vergadering in Utrecht belegd, waar verenigingsleden en studentenactivisten in 1970

met elkaar in gesprek gegaan waren. Kort daarna, in 1972, was de propagandafolder ver-

schenen: 'Een vu-vereniging juist nu', geschreven door het hoofd van de afdeling lande-

lijke organisatie, H. Rudolphi. Hij ontkende dat bij de leden ernstige bezwaren leefden

tegen de koers van de Vrije Universiteit. Het ging eerder om misverstanden. De mensen

moesten leren inzien dat allerlei gedragingen van studenten niet voor rekening van de

universiteit kwamen, en begrijpen dat door bepaalde docenten ontwikkelde visies slechts

dienden om discussie op te roepen.3'4 Realistischer was mevrouw Van Leeuwen, die in

de bestuursvergadering erkende dat propagandisten geen gemakkelijke taak hadden.

'Benoemingen van bepaalde hoogleraren en het theologisch denken aan de Vrije Univer-

siteit zijn dikwijls onverteerbare zaken', juist voor de trouwste vrienden. De afstand was

naar zij vreesde zo groot geworden, dat het nu onmogelijk was 'met deze mensen op hun

golflengte te spreken'.3'5

Het is ook niet goed te zien wat een gesprek had kunnen opleveren. De wederzijdse

standpunten waren bekend en naar hun aard niet met elkaar te verzoenen. Schriftonder-

zoek, zeiden de verontruste vu-vrienden, moet beginnen met onderwerping aan het

Woord in volstrekte gehoorzaamheid, en zich niet laten beheersen door het hoogmoedi-

ge verstand.3'^ Kuyper en Bavinck verwierpen het moderne bijbelonderzoek, zeiden de

vu-theologen. Daardoor verwaarloosden zij de exegese en vervielen in regelrecht ge-

knoei met de feiten.3'7 Tussen die twee uitersten ligt geen gulden middenweg. Schip-

pers prees zich gelukkig dat er nu een einde kwam aan in wezen negentiende-eeuwse

discussies over evolutie en historiciteit.3'^ Volgens Klapwijk echter liepen juist de voor-

uitstrevende theologen in een oude valstrik, door aan het geloof een redelijke basis te wil-

len geven.3'9 Binnen de godgeleerde faculteit stuitte de omgang tussen progressieven en

conservatieven op soortgelijke blokkades. Bram KJOI, die tot ver over de grenzen bekend

zou worden als bevlogen evangelieprediker en auteur van een reeks boeken over ge-

m DE SCHADUW VAN MARX 1969-1980 329

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen