Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 269

daat, voorgedragen voor de hoogste rang beneden die van lector, dat wilde toen zeggen

als wetenschappelijk hoofdambtenaar­A, had grote belangstelling voor de religieuze kant

van zijn vak, doch beschouwde zichzelf niet als christen. Donner antwoordde dat deze

man jarenlang zijn stempel op de kliniek zou drukken. Ter wille van de studenten was

het belangrijk iemand te vinden die positief stond tegenover de Vrije Universiteit. Een

ander werd voorgesteld voor een post als arts­assistent. De betrokken hoogleraar ver­

klaarde niet geweten te hebben dat de kerkelijke status in zulke gevallen een rol speelde.

Wel droevig, merkte Donner op, 'dat dit van buitenaf aan de faculteit moest worden

meegedeeld'. Een andere hoogleraar vroeg toen of het niet genoeg was als de persoon in

kwestie niet negatief stond tegenover de grondslag. Neen, dat was te mager, gaf Donner

te kennen. In een christelijk ziekenhuis was een positieve instelling zonder meer vereist.

Naar aanleiding van een derde voorstel tekende de verantwoordelijke hoogleraar aan dat

het buitengewoon moeilijk was mensen te vinden. Mocht hij contact opnemen met een

Grieks­orthodoxe vrouw van Hongaarse afkomst? Donner antwoordde opnieuw ont­

kennend. De Vrije Universiteit pretendeerde een reformatorische instelling te zijn, niet

een Grieks­orthodoxe. De vierde kandidaat ten slotte was dooplid van de hervormde

kerk. Hij was de enige wiens benoeming door curatoren werd goedgekeurd.^'* Ten ver­

volge van deze besprekingen schreven curatoren aan de senaat dat stafleden die dagelijks

met studenten in aanraking kwamen, bereid moesten zijn de grondslag te onderschrij­

ven. Janse de Jonge merkte toen op dat de Vrije Universiteit iedereen toeliet tot de stu­

die. Dan moest ze ook bereid zijn hem of haar verder te helpen. Maar de grondslag dan?

Die wilde Janse de Jonge beschouwd hebben 'eer als een opdracht dan een discrimina­

tie'.^'s

Indien men aldus de wil voor de daad mocht nemen, hoefde zelfs niet eens meer van

de nood een deugd gemaakt te worden. Bij de medische faculteit blijkt wel iets van een

toenemende nonchalance in de omgang met het grondslagprobleem. In 1968 ontvingen

curatoren een kandidaat­hoogleraar die verklaard had positief tegenover de grondslag te

staan. Hij bleek nooit inzage te hebben gehad in de statuten. Curatoren reikten hem ter

vergadering een exemplaar toe, en verzochten de faculteit voortaan zelf aan de gegadig­

den het grondslagartikel voor te lezen, 'opdat het de kandidaat duidelijk zal zijn waar hij

positief tegenover staat'. De ironie was aan de aanwezige decaan niet besteed. Die drong

slechts aan op spoed bij het afwikkelen van de formaliteiten.^"^ Maar er was dan ook ei­

genlijk haast nooit een alternatief Tekenend is dat dezelfde senaatsvergadering die lang­

durig discussieerde over de kandidatuur van Kuitert, de benoeming van een remonstrant

in de medische faculteit als een hamerstuk afdeed.^ '^ Curatoren begonnen na Donners

vertrek zich daar ook aarzelend bij neer te leggen. Ze hadden een medicus in hun midden,

in de persoon van dr. D. Bergsma, en die had wel begrip voor de dilemma's waar zijn vak­

genoten voor geplaatst werden. De Vrije Universiteit moest een opleiding garanderen.

Maar dan dienden er ook docenten te zijn voor ieder vak, en kon ze bij ontstentenis van

gereformeerde kandidaten geen bezwaar maken tegen de aanstelling van niet­geestver­

wanten.^'^

DIENENDE WETENSCHAP 1955-1968 265

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen