Een handvol filosofen - pagina 285

4 Onderwijs en onderzoek 281

gen een eventuele erepromotie van Schaeffer 'geen bezwaar' had. Deze gereserveer-

de instemming kwam voort uit zijn overweging dat de Vrije Universiteit, die haar

eigen doelstelling niet handhaafde, onder de 'valse schijn' van het tegendeel iemand

zou eren die wèl in de lijn van de doelstelling werkzaam was. Van Peursen kon wel

waardering opbrengen voor bepaalde onderdelen van Schaeffers werk, maar vond

het niet van 'hoog niveau', het bevatte een 'zeer betwistbare popularisering' en was

'eenzijdig-simplistisch'. Volgens Van Peursen kon er 'geen sprake zijn van voldoen-

de gronden voor een eredoctoraat'. De theoloog D.C. Mulder, die ook lid was van

de Centrale Interfaculteit, bekritiseerde vooral 'de sterk antithetische "zwart-wit"

manier waarop hij [Schaeffer] stromingen buiten het christendom tekent' en die hij

in strijd achtte met de 'geest van dialogische openheid waarmee een christen en ook

de Vrije Universiteit andersdenkenden tegemoet hoort te treden'. Mulder noemde

het voorstel dan ook onaanvaardbaar."* De verdeeldheid onder de hoogleraren was

dermate groot, dat het faculteitsbestuur het voorstel voor het eredoctoraat introk.

Ook deze keer kwam het voorstel niet terug.

Er waren echter wel filosofen met een internationale reputatie die een eredocto-

raat van de Vrije Universiteit ontvingen, maar dat gebeurde op voorstel van andere

faculteiten. Een eredoctoraat in de rechtsgeleerdheid werd in 1965 toegekend aan de

Franse filosoof Jacques Ellul en in 1975 aan de Duitse natuurkundige, filosoof en

polemoloog Carl F. von Weizsacker. In 1980 viel op voorstel van de Faculteit der

Wiskunde en Natuurwetenschappen de eer te beurt aan de Nijmeegse filosoof en

natuurkundige A.G.M, van Melsen en in 1985 aan de Frans-Amerikaanse filosoof

en letterkundige René Girard, voorgedragen door de Faculteit der Letteren. Decen-

nia eerder, in 1950, was Dooyeweerd opgetreden als erepromotor van de Weense fi-

losoof en theoloog Josef Bohatec.'' Al deze eredoctores stonden als christenfiloso-

fen bekend. De Centrale Interfaculteit wist in de drieëntwintig jaar van haar bestaan

echter niemand voor een eredoctoraat voor te dragen.

4 Onderwijs en onderzoek

In het begin van de jaren tachtig waren alle Nederlandse universiteiten druk bezig

met de voorbereidingen van drie grote operaties: de 'taakverdeling en concentratie'

(TVC), de invoering van de 'voorwaardelijke financiering' van het wetenschappelijk

onderzoek, en de 'tweefasenstructuur' voor het onderwijs. Drie operaties die door

het ministerie van Onderwijs waren opgelegd om te bezuinigen op de universiteiten.

De Tvc-operatie kwam er kort gezegd op neer dat de universiteiten in gezamenlijk

overleg tot voorstellen moesten komen (op grond van studentenaantallen en kwali-

teitsvergelijking) om bepaalde studierichtingen op te heffen dan wel deze eventueel

samen te voegen met studierichtingen van een andere universiteit. Ook de centrale

interfaculteiten kwamen in zwaar weer terecht. Het college van bestuur van de Vrije

Universiteit was binnenskamers van mening dat de Centrale Interfaculteit niet van-

wege de kwaliteit van haar onderwijs en onderzoek, maar vanwege haar verbonden-

14 Brieven van Van Riessen (13 juli 1978), Troost (10 juli 1978), Van Peursen (niet gedateerd) en Mulder (15

augustus 1978), in archief CIF, doos 4.

15 Overzicht van de eredoctoraten aan de Vrije Universiteit, zie Berkelaar, Het is ons een eer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen