De politieke toestand.

Indien het jaarlijks terugkeerend debat dat in de Tweede Kamer naar aanleiding van de begrooting gevoerd wordt, een 'betrouwbaren barometer voor den politieleen toestand genoemd mag worden, dan zijn de velden der politieke activiteit gehuld in een 'natten en kouden mist en is het eenig goede dat in die sombere grauwe atmospheer te ontdekken valt — d§ hoop dat de toestand verbeteren zal. Nu is dit niet om mee te spotten, ongetwijfeld is de hoop op betere tijden een belangrijk constructief element. Zelfs daar waar alleen maar hoop aanwezig is, mag de toestand niet als verloren worden beschouwd.

Merkwaardig is overigens wel dat de best-gefundeerde toekomstverwachtingen werden gevonden bij de conservatieve staatslieden der rechterzijde, Nolens, Dr De Visser en Heemskerk, terwijl onze eenige communist, de man van de nieuw© maatschappelijke orde, zich verloor in een klacht over de middelmatige figuren die hij rondom zich in de politieke arena zag staan en in een lofzang op het verleden dat groote mannen in de Tweede Kamer zag.

Snelle afloop als der wateren! Wijnkoop en Ravenstijn zijn afgedankt omdat ze te „burgerlijk" waren, doch deze communist die hen verbeteren zou doet het burgerlijkste wat er is; hij spreekt als een verstokt conservatief, van den goeden ouden tijd.

Het valt te vreezen dat Lou de Visser straks door het gros van. zijn volgelingen niet meer begrepen zal worden; dezen zullen ongetwijfeld van meening zijn dat een daling van het intellectueele peil der kamerleden., de democratie niet anders dan ten goede kan komen.

'Onze eenige communist moge zich dan troosten met de gedachte dat hij de geringe waardeering zijner volgelingen met andere groote mannen gemeen heeft. Niet gering is het getal der leiders wier politieke werkzaamheid, juist hun meest democratische volgelingen van de eene verbazing in de andere doet vallen.

Het feit, dat juist de democratie der voormannen, als hier bij Lou de Visser, door de meest toegetvijde volgelingen betwijfeld moet worden, geeft inderdaad reden voor de vraag, door het spreken van den communist gewekt, of het democratischpailementaire stelsel niet behoort tot de regeeringsvormen die voor dezen tijd ongeschikt zijh? Hef antwoord op deze vraag is zeer zeker in enkele woorden niet te geven en dit te meer niet omdat het moet inhouden een positief gedeelte, een antwoord op de volgende vraag: „wat dan? ".

Het gaat toch niet.om een absoluut goed stelsel.

Elke regeeringsvorm is een compromis, een benaderen van de meeste voordeelen en de geringste nadeelen in verband met de behoeften van den tijd. Critiek, en ook gerechtvaardigde critiek, is op ons vertegenwoordigend stelsel thans wel te leveren. Vooral op het terrein der gemeente-politiek gebeuren wonderlijke dingen.

Doch juist omdat er zooveel reden is voor Critiek, en deze zich vaak keert tegen het stelsel als zoodanig, is er reden om ook op de keerzijde dei medaille te letten.

Welk regeeringsstelsel zou beter zijn dan wat we thans hebben? Zeker er zijn nadeelen, er valt te wijzen op veel wat verzuimd is, maar kan er ook niet gewezen worden op veel wat gelukkig tegen-.gehouden is?

Het is waai, het meerderheidssfcelsel leent zich beter om iets te verhinderen dan om iets te doen, maar dit is geen onvermengd nadeel in een tijd van ontbinding en verwording op' velerlei gebied.

Als niet d'e kijk op de positie bedriegt, dan zijn thans, en dat niet alleen op' politiek' terrein, de groepen van rechts in het defensief. Het moest

zoo niet zijn; op elk gebied moiesten de belijdende Christenen • de wereld veroveren voor hun Koning en inplaats daarvan schijnt het de hoogste kunst, te houden wat we hebben en ontlokt het grooten dank als we een aanval zonder al te veel verliezen kunnen aüslaan.

Bij zulk een positie past uitnemeind goed ons democratisch parlementair stelsel en is zelfs dit intermezzo-kabinet te zien als gelukkig verscihijhsel.

Te groot mag de dankbaarheid echter niet wezen.

Onze blijdschap met dit Ministerie is de vreugde van den man wiens been werd afgereden: 't had ook het hoofd kunnen zijn. Dat wij geen ander Ministerie hebben is zeker voor een groot deel Ie stellen op' rekening der lieden die met verwarde onware leuzen en vrome termen een politiek voe'ren van afbraak en versplintering en daarmee to-onen •foen oog te hebben VOOT de roieping en beteelcenis van het Christendom in dezen tijd. Het doet goed om tegenover deze onverantwoordelijke houding te zien hoe door Mr Heemskerk naar beide kanten de positie werd bepaald. Naar den kant van het Kabinet door te wijzen op veel wat ons krenkt en met' de neutrale positie van dit ministerie niet te rijmen valt; en naar den kant der andere partijen door te wij'zen op wat de partijen van rechts vereenigt.

Het feit dat deze toon ook in het spreken van do heeren Nolens en Dr De Visser te beluisteren viel, (een goed verstaander heeft aan een half woord genoeg' geeft reden om dezen kijk op de l'olitieke barometer te besluiten met de conclusie, (lat niet zonder reden gehoop't mag worden op heter weer.

E. VISSER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen