Studentenalmanak 1902 - pagina 112

IDYLLISCH.

indelijk had ik gehoor gegeven aan den zoo lang ge-

ry koesterden wensch van mijn ouden vriend, thans dienaar

des Woords te Z., en zijn aardig vrouwtje. Vaak had het

jonge paartje mij uitgenoodigd, elke maand kwam de een

of andere aansporing: dat het een schande voor me was

om niet uit mijn werk te durven breken; dat de jongelui

zoo naar eene afleiding verlangden, omdat ze zóo'n eenzaam

kluizenaarsleven moesten leiden, geheel van de wereld afge-

sloten ; dat dominé graag nog eens een vriend wilde hooren

en zijn beurt aan mij afstaan; dat ik hem er een dienst

mee zou doen, enz.

Ik erken, dat elk der aangevoerde redenen op zichzelf

voldoende had moeten zijn om mij los te rukken van mijne

bezigheden, maar — ik had een bezwaar, dat ik mijn

vrienden moeilijk kon zeggen. Zelf een allerliefst meisje

bezittende, had ik mij de toekomst meer dan eens ingedacht

en . . . . gedroomd, en daardoor voelde ik nu, dat — ondanks

die goedgemeende invitaties — toch een stil genieten van

hun groot geluk veel heerlijker moest zijn voor die jonge

echtgenooten. Niet gaarne zou ik beweren, dat mijn vrienden

het niet oprecht meenden met hunne hartelijkheid; maar —

op dit oogenblik doorzag ik den toestand beter dan zij.

Intusschen had ik dan eindelijk toegestemd en was na een

dag reizens : met spoor, tram en huurrijtuig aangekomen in het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen