GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

Studentenalmanak 1902 - pagina 136

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Studentenalmanak 1902 - pagina 136

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

130

langzaam wandelende door het mulle zand. Het duurde geen

paar minuten, of ze ontmoetten elkaar vlak in mijn nabijheid.

Chris Jansen, die nog altijd met de oogen naar den grond

geslagen, zijn weg vervolgde, schrikte niet weinig, toen hij

op eenmaal een lieve, zachte stem hoorde zeggen:

„Dag Chris."

„Hé, dag Mijntje," antwoordde de schuchtere jongeling,

zoo bedremmeld, alsof hij uren ver van het vermoeden ver-

wijderd was hier misschien Mijntje te zullen ontmoeten.

Daar stonden ze nu, door niets dan een denneboompje

van me gescheiden.

't Was dood-stil. Mijntje trok met eenigszins bevende hamd

eenige naalden van mijn boompje af, en Chris deed maar

niets dan met zijn stok, op de wijze zooals een schaapherder

dat doet, kluitjes zand in de lucht werpen.

Ik voelde me niets op m'n gemak. Weggaan durfde ik

niet meer, uit vress, dat ze me hooren mochten. E n te blij-

ven, dat stootte me toch al erg tegen de borst. Mijn eenige

hoop was maar, dat ze zoo spoedig mogelijk doorliepen.

Doch ze maakten er heelemaal geen aanstalten toe, en zoo

moest ik, of ik wilde of niet (en ik verzeker u plechtig, dat

ik 't niet wilde) wel getuige zijn van wat er volgen zou.

Veel scheen het echter niet te zullen zijn. Het was, of

ze allebei verstomd waren. Maar eindelijk dan toch, na een

fikschen worp met zijn stok, vroeg Chris met afgewend

gelaat:

„Heb je mijn brief ontvangen?"

„Ja," antwoordde ze, bijna onhoorbaar, met neergeslagen

oogen.

Weder langdurige stilte.

„Mijntje," fluisterde hij.

„Chris," zuchtte zij.

Hij hief zijn hand op, maar liet haar weer zakken.

Toen keek hij naar haar o p ; toen keek zij hem ook aan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1902

Studentenalmanak | 174 Pagina's

Studentenalmanak 1902 - pagina 136

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1902

Studentenalmanak | 174 Pagina's