Studentenalmanak 1906 - pagina 134

»BBBBBBBHHnHHnBHBMiHHHBHHB

smartelijke stemming. Het »waarom?«, zoo vaak herhaald

door ons, zijne vrienden, bestierf ons op de lippen en het

»Uw wil geschiede« herkreeg voor ons zijne kracht. Hij

was nog zoo jong en wie hem kende of liefhad verwachtte

nog zooveel van hem. Hij was altijd gezond en sterk en

we dachten hem nog een lang leven toe. Hij was begaatd

en werkzaam en zijne professoren hadden van hem veel

verwachting. Maar de ziekte kwam en sloopte zijne jonge

krachten, de koortsen ondermijnden zijn sterk gestel en ten

slotte kwam de dood en sneed onverbiddelijk zijn levens­

draad af. Lang leed hij schier duldelooze pijnen, doch G od

maakte door dat langdurig, zij het dan ook smartelijk

ziekbed, een voor een de banden los, die hem nog aan

familie, aanstaande echtgenoote, vrienden en universiteit

bonden. In het begin zag ook hij zelf den toestand niet

duister in, maar langzaam aan werd het ook hem duidelijk

dat zijn ziekbed ook zijn sterfbed zou zijn en leerde hij

vrede vinden in zijn weg. In zijne heldere oogenblikken had

hij, als zijne vrienden rondom hem waren, voor ieder nog

een woord en zelfs wanneer we hem niet konden zien maar

toch naar zijn toestand kwamen vragen, dacht hij aan ons

en sprak over ons. Zijn einde was kalm en vredig en de

pijnen waren in zijne laatste dagen minder zoodat hij van

allen, die bij hem waren, afscheid kon nemen. Hij was ten

volle bereid tot den dood, zijne woorden »ze roepen me«

legden er het onwraakbare geituigenis van af. Hij ging van

ons als wie ons voorgaat naar een zonnig, heerlijk land en

ons vaarwel zegt en een »tot weerziens« toeroept. Wij

staren hem na met een smartelijk gevoel van leegte, die

hij achterliet, maar ook met de blijde verwachting dat G od

hem opnam onder Zijne uitverkorenen. De tijd zal de ons

geslagen wonde heelcn, hoewel ons gemis niet kan worden

vergoed en zijne leege plaats niet meer zal worden vervuld.

Maar onze gedachten volgen hem daarheen, waar hij ging

en onze bede blijft: Ons einde zij gelijk het zijne.

N. P. Z.

mmmÊ^mÊaÊmmmmÊBmaaamammmÊamoÊÊsmÊmamÊmÊÊÊmmi

0

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen