Vrije Universiteitsblad 1946 - pagina 34

\\ vrouwen van 1880. Thans'niet om, evenals zij, iets nieuws te beginnen; wel om te bewaTen een pand, dat als we als erfgoed van hen ter verzorging hebben ontvangen: God te dienen ook op het erf der wetenschap. H. COLIJN.

Het vraagstuk van de Universiteit

In de laatste jaren is er weer heel ^^^ geschreven over het karakter van de Universiteit. Klachten zijn in grooten getale geuit. En het zijn vooral de oude klachten, die, ik durf haast wel te schrijven, de eeuwen doorgekl*)nken hebben: de Universiteiten zijn bolwerken van conservatisn|e, en de Universiteiten leiden niet op tot het vervullen van allerlei maatschappelijke ambten en betrekkingen. Nu zou men dadelijk kunnen opmerken, dat het in de practijk ; nog wel meevalt. Het is niet te ontkennen, dat de universiteiten, dat ook de studenten' gaarne vasthouden aan allerlei oude gewoonten en gebruiken. Maar in het algemeen gesproken zijn de vernieuwingen toch veelal van de hoogescholen uitgegaan. Daar is naar nieuwe dingen gezocht en daar zijn ze gevonden. Daar heeft men de zaken nieuw opgevat. Daar zijn de stelsels uitgedacht, die volken ten zegen of ten vloek zijn geworden. En wat de opleiding betreft, hebben er ongetwijfeld velen aan de universiteiten gestudeerd, die in het leven mislukt zijn, mannen en vrouwen, die toonden niet opgewassen te zijn tegen de practijk. Maar daar staat tegenover, dat minstens evenveel mannen en vrouwen, die aan de universiteiten gevormd zifn, getoond hebben hun plaats in het leven met eêre te kunnen innemen. Zie ik wel, dan hebben we in den grond der zaak met geheel andere dingen te maken, en wel met twee. Heel het onderwijs plaatst ons steeds voor het groote vraagstuk, hoe brengen we de kinderen, de knapen en de meisjes, de jonge mannen en de jonge vrouwen zoover, dat ze geschikt zijn voor het leven. Het is alsof opleiding en levenspractijk voortdurend met elkander in botsing zijn. De een begeert wat de ander niet geven kan. De een acht noodig, waaraan de ander geen behoefte heeft. En het resultaat is doorgaans dit, dat de flinken — en daarbij denk ik niet alleen aan de knappen of de begaafden, maar ook aan de doorzetters, de blokkers — er komen, zelfs na een minder goede opleiding, en dat de stumpers, de zwakkelingen verongelukken, hoeveel er ook voor hun vorming is ge. daan. Ik zou bijna zeggen, de uitzonderingen bevestigen ook hier den regel. En nu het tweede punt. Het Hooger Onderwijs gaat mank aan een dualisme. Het wil onderzoek geven, graven, bouwen ook, en het wil opleiden. Men kan zeggen, die beide zijn eigenlijk niet te vereenigen. -Toch leert de practijk, dat mits het wetenschappelijk onderzoek zich niet te buiten geiat aan eenzijdigheid, het de beste vorm van opleiding is voor de hoogere betrekkingen. De universiteiten hebben van den beginne aan beide willen geven. Niemand heeft nog ooit een beteren weg kunnen wijzen, En dat is ook geen wonder. Want met beiden zijn de vooraanstaande leiders van het volk in de practijk steeds bezig met wetenschappelijk werk. Het maken van 1738

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen