Vrije Universiteitsblad 1949 - pagina 104

BRIEF AAN EEN VRIEND IN DE ORGANIA Amice, Al aanstonds dubieerde ik er over, wat als aanspraak boven deze brief te plaatsen. Een moeilijkheid, waarmee wel meer mensen in bepaalde gevallen zitten, naar mij vaak gebleken is. In onze tot nog toe gevoerde correspondentie hadden wij geen last daarmee, maar het wordt natuurlijk anders nu de brief in de V. U. krant komt. ^o'n brief kan wel vriendschappelijk blijven en we mogen gerust de tussen ons gebruikelijke toon blijven voeren, maar we zullen toch ook moeten letten op het veel meer algemene karakter dat er nu aan gegeven dient te worden. Anders zouden we niet bereiken wat we ons voorstellen, een bredere lezerskring. Ik krijg nogal eens een brief, waarin men mij als broeder aanspreekt en ik kan dat waarderen. Toch heb ik daar vóór deze correspondentie geen gebruik van willen maken, hoewel er zeker aanleiding voor zou zijn. Al dadelijk, omdat ik hoop dat ook vele zusters ons V. U. blad ' en deze brief lezen, maar vooral ook, omdat ik meen, dat we met die broedernaam niet zo royaal moeten omspringen, dat hij een cliché dreigt te worden. Er wordt zoveel gebroederd. Met de pen en de mond blijkt dat woord wel heel wat gemakkelijker te hanteren dan met de daad. Als we er wat zuiniger op worden, zou de inhoud misschien beter tot zijn recht komen. Maar dat is een zaak, die al dadelijk niet tot de competentie van het V. U. blad behoort en die we' maar beter aan de kerkelijke pers kunnen overlaten, stel dat die er belangstelling voor zou hebben, want het gewoonte-broederen lijkt mij in kerkelijke vergaderingen soms nog al welig te tieren. Intussen, ik heb als aanspraak voor 'Amice' gekozen. Daar kunnen we alle kanten mee uit en onder de lezers van ons blaadje tel ik zoveel vrienden en kennissen, dat deze betiteling mij wel gerechtvaardigd lijkt. Amice, over de V.U. hebben wij samen al heel wat gesproken en geschreven en de opmerking dat we er best eens wat van aan de lezers van dit blad konden voorzetten, was misschien zo gek niet. Als de redactie-commissie er ook zo over denkt, gebeurt het bij leven en welzijn af en toe. En we spreken dan maar af, dat niet alleen jij en ik in die brieven aan het woord kunnen komen, maar dat we er prijs -op stellen ook eens stemmen van anderen te horen, die in de correspondentie kunnen worden verwerkt. Mits geen polemiek, natuurlijk niet. Dat het in deze brieven over de Vrije gaat, spreekt 2052

vanzelf. Maar dat wil niet zeggen, dat er nooit eens een ander woord in voorkomt. Als dat niet mocht, zou ik in het begin van dit eerste epistel al lelijk uitgegleden zijn. Mensen die voor de V.U. werken, zien uiteraard ook dat deze universiteit voor het hele leven, en voor alle terreinen, betekenis heeft. Alleen daarom al zal niemand het vreemd vinden, als er eens een opmerking gemaakt wordt, die niet rechtstreeks op de V.U. betrekking heeft. We willen toch ook op kerkelijk en politiek gebied meelevende mensen zijn en het is soms niet zo makkelijk functies te scheiden en onze belangstelling in onze gesprekken nauwkeurig over vakjes te verdelen. Heb je het artikeltje over de Medische faculteit aan de Vrije Universiteit gelezen ? Het zal wel. Veel kerkelijke bladen hebben het onverkort opgenomen en ook de dagbladpers gaf er één en ander uit door. En ik geloof je voldoende te kennen om te kunnen verwachten, datje leest wat over de V.U. geschreven wordt. Bovendien, jullie hebben in Friesland een extraatje gehad door het artikel, dat Ds Van der Veen in het Friesch Kerkblad van i8 November plaatste. Jullie prachtige kerkblad kreeg daardoor een pre dat ik persoonlijk het van harte gun. Als je dat stukje over de Medische faculteit gelezen hebt zal het jou gegaan zijn als mij, dat je even gedacht hebt: dat had Prof. Lindeboom nog mee moeten maken. Niemand heeft meer dan hij voor deze uitbreiding van de V.U. geijverd, 'k Heb er het gedenkboek van de jubileumfeesten in ig^o nog eens op nageslagen. Nog zie ik de spreker voor mij staan, daar in de grote zaal van het Concertgebouw te Amsterdam en ik hoor hem, Prof. Lindeboom, uitspreken wat er voor de V. U. aan wensen in zijn hart leefden. Ik neem, voor hen die hem niet hoorden en het gedenkboek niet bezitten, dit over: 'Laat me hierbij nog een wensch mogen uiten. Dezen: dat de nu nog kleine Medische Faculteit weldra zóó ga groeien en bloeien, dat ze in staat zij ook Gereformeerde artsen te geven voor de huizen en Tehuizen, waarin onze kranken worden verpleegd. Dan zal worden vervuld een dringend gevoelde behoefte en, van het begin der Vrije Universiteit af, kenbaar geworden verlangen van ons Christenvolk. Gode dankbaar voor de geloovige artsen, die wij bezitten, mogen wij niet voorbijzien, dat vele honderden families in steden en dorpen het gemis van zulk een geneesheer terdege besejfen en ervaren. Hij, Die den weg voor de Natuurkundige Faculteit

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen