VU Magazine 1972 - pagina 395

m

magazine

SVz ons rechte dat i;^clan...eh...

welzijnswerkers (artsen, wijkverpleegsters, instellingen van maatschappelijk werk etc.) in de wijken. Het was de bedoeling, dat de wijkeenheden van de Juridische Polikliniek en de verschillende welzijnswerkers een wisselwerking tot stand zouden brengen, waarbij men naar elkaar zou kunnen verwijzen en, als dat nodig zou zijn, samen zou kunnen werken aan het oplossen van een bepaald geval. De gegevens uit de wijken zouden aan de VU verder worden verwerkt. De zaken die tijdens de spreekuren in de wijken niet tot een oplossing zouden kunnen worden gebracht, zouden worden behandeld door een advocaat die in dienst zou zijn van het Instituut voor Rechtshulp; de gegevens voor het onderzoek zouden daar verder worden verwerkt en tenslotte zouden daar de studenten-stagiaires worden opgeleid.

•••• ƒ

^^/0«<.*«

Verder Jiog*

iets van

JJCW dienst ?

Kosten Vragen waren op dat moment: wat gaat het kosten en waar halen we het geld vandaan? Directeuren van de VU besloten voor de jaren 1972 en 1973 het grootste deel van de huisvestings- en personele kosten (voor '72 werden die begroot op f44.750,- en voor '73 op f 51.500,-) te financieren uit de fondsen van de Vereniging voor wetenschappelijk onderwijs op gereformeerde grondslag. Men hoopte vrijwel het gehele bedrag dat verder nodig was voor het experiment in de jaren 1972-73 te kunnen putten uit toevoegingen van pro-deo-cliënten. Wanneer de Amsterdamse Orde van Advocaten erin zou toestemmen dat in de tweede helft van '72 75 prodeo-cHënten aan de Juridische Polikliniek zouden worden toegevoegd en in 1973 150, dan zat de financiering tot 1974 rond. Tegen die tijd hoopte men subsidies te verkrijgen van de ministeries van justitie en onderwijs & wetenschappen. De Amsterdamse Orde van Advocaten ging met die toevoegingen niet akkoord en het project was (voorlopig?) van de baan.

de jurist als zelfstandig* ondernemen Toevoegingen Wat is een 'toevoeging'? Tot 1957 konden onof minvermogende rechtzoekenden worden toegevoegd aan een advocaat die dan verplicht was hun zaak gratis (pro deo) in behandeling te nemen. In 1957 ontstond de wet 'Rechtsbijstand aan on- en minvermogenden' waarbij de advocaten van overheidswegen, in casu het ministerie van justitie, een vergoeding kregen voor elke pro-deo-cliënt. Het algemene gevoelen in de advocatuur is, dat die vergoedingen veel te laag zijn. Ze variëren van f 150,- voor een zaak waarin niet is geprocedeerd tot ruim achthonderd gulden. Uitbetaling geschiedt volgens vaste nor-

men. Wanneer een zaak niet uitloopt op een proces, dan wil dat nog niet zeggen dat de advocaat er zijn handen niet aan vol kan hebben. In arbeidsgeschillen zal hij bijvoorbeeld CAO's moeten bestuderen. Wanneer wordt aangenomen dat hij vijftien uur werkt aan een zaak waarin niet wordt geprocedeerd, dan betekent dat dat hij f 10,- per uur verdient, terwijl hij zijn kantoor toch ten minste f 25,- per uur kost. Het kantoor verliest aan zo'n zaak f 15,- per uur. Men kan dan ook uit de advocatuur regelmatig klachten vernemen over de bescheiden betaling van pro-deo-zaken. Bij die stand van zaken zou het logisch zijn 31

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen