VU Magazine 1976 - pagina 56

i ^ tnagaTJme 10

worden in de praktijk". Op een vraag van VU-magazine lichtte dr. Goedhals de bedoeling van deze trainingen nog wat verder toe. „Het is op zich al ondersteunend om tijdens een mini-training andermans vragen te horen; dat verlost je uit een stuk eenzaamheid. Je merkt dat anderen helemaal niet zoveel hetere antwoorden behoeven te hebben dan die van jou. Het is helemaal geen kunst om minderwaardigheidsgevoelen op te lopen in hel lekepastoraat het afleggen van huisbezoeken blijft zeer moeilijk. Ik ondervind zelf ook nog gevoelens van onvrede na het afleggen van huisbezoeken, in de geest van: het is toch niet goed gelopen, het had veel beter gekund. Ik denk dat een training het best aan z'n doel beantwoordt wanneer de vrijwilliger er door op een bepaald spoor wordt gezet; dat hij leert te luisteren naar gevoelens. Iedere huisbezoeker weet wel dat luisteren erg belangrijk is. maar hoe doe je dat? Ik bedoel dan niet het luisteren naar de verbale, intellectuele inhoud van wat iemand zegt, maar naar het gevoel dat er achter steekt. Wanneer je dat kunt ontdekken en gaat praktiseren dan denk ik dat je het steeds beter gaat doen. Bovendien kun je gaan ontdekken dat je zelf niet zo veel móet. Veel mensen lijden wanneer ze op huisbezoek gaan onder het gevoel: nu moet ik iets gaan zeggen of doen. Op een training kun je tot de ontdekking komen dat het belangrijk is allereerst jezelf te kennen en te blijven; jezelf niet te overschatten, want daardoor ga je met katers rondlopen. Het is al heel mooi wanneer tijdens een huisbezoek een goed contact wordt gelegd. Eén keer per jaar huisbezoek is in het leven van een ander ten slotte maar een klein gebeurtenisje. Naarmate de vrijwilliger er meer van overtuigd raakt dat hij of zij op een hele oj halve avond maar zeer beperkte mogelijkheden heeft, doet hij het meer ontspannen en — denk ik — ook heter".

Drie avonden Hoe ziet zo'n mini-training er ongeveer uit? Hij neemt om te beginnen drie avonden in beslag. Dat is niet veel, maar daar staat tegenover, dat praktisch iedereen die zich ervoor heeft opgegeven, hem van begin tot eind meemaakt. De eerste avond is grotendeels gewijd aan een zgn. „casusbespreking". De trainer deelt een papier uit waarop een aantal casussen

(,,gevallen") staan vermeld: een korte praktijk-situatie van een gesprek, waarachter een stuk wit is opengelaten, waarop ieder lid van de groep zijn reactie kan schrijven. Voorbeeld: Het gesprek met een 45-jarig, meelevend gemeentelid loopt op een bepaald moment als volgt: Gemeentelid: Ik ben niet tegen veranderiuT gen, maar het moeten wel verbeteringen zijn. Tegenwoordig doet men maar. Vrijwilliger. Waar denkt u dan bij voorbeeld aan? G. Nou, aan veranderingen in de liturgie, aan allerlei beweringen van de nieuwe theologie. Dat kunnen de ouderen niet meemaken. V. Hoe staat u er zelf tegenover? G. Ik vind dat ze op de verkeerde weg zijn. Onze dominee zal best allerlei goede kwaliteiten hebben, maar voor mij telt hij niet meer. Hij laat zich meeslepen door allerlei vernieuwers. Dat kan toch allemaal niet in onze kerk. Laat hij eerlijk zijn en met anderen die er zo over denken een eigen kerk beginnen. Zegt u nou zelf. V.... Ieder in de groep krijgt rustig de gelegenheid zijn reactie in te vullen. Het is de bedoeling dat die woordelijk is; men zou zich anders al gauw verliezen in beschouwingen over wat men zou zeggen. Wanneer iedereen is uitgeschreven, vraagt de trainer elk groepslid zijn reactie voor te lezen, zodat de groep een beeld krijgt van de verschillende antwoorden. Later leest ieder z'n antwoord nogmaals, maar nu mag door de anderen meteen commentaar worden gegeven. De trainer doet er wijs aan anekdotes uit de eigen praktijk van de groepsleden snel te beperken. De techniek van de casusbespreking is eenvoudig, concreet, ieder kan op z'n plaats

blijven zitten, allen slaan voor hetzelfde ,,geval", de meesten voelen zich erbij betrokken en iedereen komt aan het woord.

Bewegend beeld Aan de andere kant is de ,,casusbespreking" toch niet meer dan een momentopname van een pastoraal gesprek. Bewegende beelden met bijbehorend geluid ontbreken. Daarom is de tweede avond van een mini-training gewijd aan zgn. verbatim-analyse". Een verbatim is een zo letterlijk mogelijke weergave van een gesprek, in dit geval van een gesprek tijdens een huisbezoek. Tijdens de training buigt de groep vrijwilligers zich over het verbatim, dat liefst door één hunner is gemaakt, of dat, wanneer het een groep aankomende vrijwilligers betreft, door de trainer wordt geleverd. Het is de bedoeling dat het letterlijke verslag van het gesprek stap voor stap, „bijna met de vinger erbij" wordt gevolgd: Wat is er tijdens dat bezoek gebeurd? Hoe was de vrijwilliger? Wat wilde hij en wat deed hij, wat ging er in hem om? Hoe reageerde de man of vrouw bij wie hij op bezoek was? Hoe zijn ze bij het gesprek betrokken? Het pastorale gesprek wordt als het ware onder een vergrootglas gelegd. Het wordt bespreekbaar gemaakt voor de andere vrijwilligers die aan de training deelnemen, die er dan voor wat betreft hun eigen bezoeken, van kunnen leren.

Rollenspel Op de derde avond van de mini-training ten slotte, ligt het accent op een rollenspel". Deze techniek kwam ook voor in een van de stellingen bij het proefschrift: „De Vrijmaking zou tot een minder groot drama uit-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen