VU Magazine 1977 - pagina 255

1 ^ magazine 33

Staatssecretaris Kooijmans over:

Vredeswetenschap en beleid door Gerrit Faber en Ben Oostenbrink (leden van de werkgroep Polemologie) Polemologie of vredeswetenschap is, aldus Röling, ,,ontstaan uit onbehagen in de wereld, uit het wetenschappelijk inzicht dat wij op weg zijn naar de ondergang als blinde maatschappelijke krachten ongehinderd blijven werken. Polemologie is daarom uiteraard een maatschappij-critische wetenschap. Ze gaat er van uit dat de samenleving niet deugt, dat verandering nodig is. Haar doelstelling is om door vermeerdering van inzicht aan die verandering ten goede bij te dragen". VRIJE UNIVERSITEIT

l

V.V.K..KONFERENTIE

O

5 - 6 It! 1977

;

(Enkele notities naar aanleiding van een congres) bestaan ,,vierde". De discussie zou later de wereld in gaan onder de kop,, Oorlog in de Vredeswetenschap". De vraag waar het toen om ging luidde:, ,Hoe organiseren we de krachten voor de vrede?". Wie zijn met andere woorden de ,,cliënten" van de vredeswetenschap en hoe behoort hun wederzijdse relatie er uit te zien. Sommige poiemologen zien vooral de overheid als de belangrijkste ,,cliënt" van de vredeswetenschap. Het is immers de overheid die een veiligheidsbeleid voert, dat gericht is op het handhaven van vrede.

Staatssecretaris Kooijmans

Als interdisciplinaire wetenschap is de polemologie ontstaan na de tweede wereldoorlog, ook al voert de polemoloog haar ontwikkeling terug tot ver in de geschiedenis (zoals trouwens elke wetenschapper doet die zijn wetenschap respecteert). Deze omstandigheid heeft in belangrijke mate het probleemgebied bepaald, waaraan de „eerste generatie" van poiemologen m.n. aandacht heeft geschonken: het Oost-West konflict, de nucleaire afschrikking en de bewapeningswedloop. Het ging allereerst om het voorkomen van oorlog, om de negatieve vrede. De „revolte" van 1968 is echter ook de

polemologie niet ongemerkt voorbijgegaan. Men verweet de „eerste generatie" o.a. een te sterke gerichtheid op oorlogspreventie c.q. persoonlijk geweld, waardoor men geen oog zou hebben voor het onderliggende, structurele geweld; een te ,,objectieve", d.w.z. neutrale benadering van konflicterende partijen, waar partijkiezen juist vereist is; een konflictdefinitie die uitgaat van de perceptie van de betrokken partijen, terwijl, .objectieve belangentegenstellingen" juist het konflict bepalen. In Nederland laaide de discussie in 1972 hoog op in Warfifiim, waar het Polemologisch Instituut uit Groningen zijn tienjarig

Als één van die ,,cliënten" sprak staatssekretaris Kooijmans op een congres van de vereniging voor vredes- en konfliktonderzoek (VVX), dat onlangs op de Vrije Universiteit werd gehouden. Hij constateerde dat in de praktijk van alle dag aan de relaties tussen de polemologie en de uitstippeling van het actuele beleid wel het een en ander lijkt te schorten. Dit kan enige verbazing wekken, omdat de doelstellingen van de vredeswetenschap en het buitenlands beleid in toenemende mate samenvallen in de bevordering van een vreedzame wereld. Niettemin zijn er duidelijke knelpunten aanwezig. Vraag is hoe die knelpunten zijn ontstaan en wat er aan gedaan kan worden. Kooijmans wijst er op dat zijn contact als beleidsman met de polemologie niet eenduidig is. De regering heeft meer contact met individuele poiemologen, die onderling sterk van opvattingen kunnen verschillen, dan met de pole-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen