VU Magazine 1977 - pagina 187

__^____

Mü magazine 9

Milieu-problematiek verschoyen en discussie blijft achterwege Het milieu-probleem is „ uit" op het ogenblik en dat mag worden betreurd. Want al is het de laatste jaren wat van karakter veranderd, het bestaat nog steeds. Het is verschoven, niet verdwenen. De verandering is ruwweg als volgt te schetsen: de eerste,,generatie" miUeu-ijveraars richtte haar aandacht vooral op de kwantiteit van de verontreiniging. Men vroeg bij voorbeeld aandacht voor de grote „ uitstoot" aan zwaveldioxide in de lucht, of voor de grote hoeveelheden zout en afbreekbaar organisch vuil in het Rijnwater. Verontreinigingen van deze aard zijn, ook dank zij een aantal maatregelen die door de overheid werden getroffen verminderd. Op zichzelf was dat natuurlijk prima, doch al spoedig kwamen insiders tot de ontdekking, dat nog niet mocht worden gesproken van een naderende oplossing van het hele milieu-vraagstuk. Men kreeg zicht op een ander facet van het probleem: dat zijn de stoffen die weliswaar in veel kleinere hoeveelheden in het milieu terechtkomen, maar die veel schadelijker zijn, dan de grote hoeveelheden die men had weten te bestrijden. Daar kwam dan nog bij, dat de functie die tal van actiegroepen tijdens de eerste ,,milieu-golf' vervulden, (waarbij uitstekende rapporten werden geproduceerd) wat is veranderd. Het zijn thans vooral de professionals, die zich op departementen en overheidsinstanties of (spaarzaam) aan universiteiten, met het milieu bezighouden. Er mag langzamerhand gesproken worden van een gesloten circuit van deskundigen, die zich vrijwel zonder ,,achterland" professioneel met de materie bezighouden. Voor actiegroepen een moeilijke situatie! Overzicht over de toestand van milieuverontreiniging is er niet eenvoudiger op geworden. Enige tijd geledenverscheen bij Van Gorcum een boek van de hand van dr. J. W. Copius Peereboom, directeur-coördinator van het Instituut voor het Milieuvraagstukken aan de VU. Het heette „ Chemie, mens en milieu" en handelde vooral over het milieuvraagstuk in z'n nieuwe gedaante. Er mocht van een, voor de niet-deskundige, pittige stof worden gesproken. Tal van stoffen, waarvan VU-magazine het bestaan nooit had vermoed, werden er in behandeld. In een gesprek met dr. Copius Peereboom echter, lag de nadruk vooral op de maatschappelijke gevolgen die lozing van deze stoffen in het miüeu kunnen hebben.

lijke wereld (er blijft sprake van een toeneming, ook als de cijfers worden gecorrigeerd voor verbeteringen in de diagnose en voor het feit dat de mensen steeds ouder worden) en de uitstoot van kankerverwekkende stoffen in het milieu met elkaar verband houden. Hij wordt in die overtuiging gesterkt door het feit, dat men tegenwoordig in medisch-biologische kring aanneemt, dat een groot aantal gevallen van kanker (de schattingen gaan tussen de vijftig en tachtig procent) door factoren van buitenaf worden veroorzaakt, door zgn. exogene agentia. „Naar mijn mening is het milieu één van die factoren. "

Cadmium

Dr. J. W. Copius Peereboom

Bio-actief Eerst moet worden gezegd dat het verbruik van schadelijke „man-made" chemicaliën (produktie ongeveer 100 miljoen ton per jaar) sterk toeneemt. Daarna moet worden gesteld, dat door tal van onderzoekingen, steeds duidelijker wordt hoe schadelijk sommige feitelijk zijn. Dr. Copius Peereboom: ,,Steeds meer van deze stoffen blijken bio-actief te zijn, dat wil zeggen, dat ze mogelijk kankerverwekkend kunnen zijn; dat ze het genetisch (erfelijk) materiaal bij de mens kunnen aantasten, of dat ze kunnen leiden tot vruchtbeschadigingen". Voor zichzelf is dr. Copius Peereboom er van overtuigd, dat de toeneming van kanker in de weste-

Dat kwik en lood giftig zijn, weet iedereen, maar van tal van andere stoffen is dat lang niet zo algemeen bekend. Trouwens, ook de deskundigen ontdekken nog „dagelijks" nieuwe schadelijke gevolgen. Een voorbeeld uit de vele die in „ Chemie, mens en milieu" kunnen worden aangetroffen. Cadmium is een metaal dat in de natuur vrijwel altijd samen met zink voorkomt. Er wordt in Nederland per jaar ongeveer 400 ton van geproduceerd, waarvan 300 ton wordt gebruikt in tal van producten en gebruiksvoorwerpen, bij voorbeeld in soldeer, in batterijen, in transistors, in motorolie, in rubber banden, in aardewerk etc. Mensen krijgen dit metaal binnen via hun voedsel en via de lucht. Opname door roken komt op de tweede plaats. Het overgrote deel van wat men per dag aan Cadmium opneemt wordt meteen weer uitgescheiden maar wat in het lichaam achter blijft, raakt men ook moeilijk weer kwijt (zg. stapeling). De gevaren in gebieden die extra zijn vervuild met Cadmium kunnen daardoor aanzienlijk zijn. Er kan zich in de nieren langzaam een hoge dosis Cadmium ophopen, die pas na tien of vijftien jaar kunnen leiden tot ziekteverschijnselen. Naast ademhaUngsstoornissen en verhoogde bloeddruk zijn vooral botafwijkingen belangrijk: hevige pijnscheuten en krampen in de benen; moeilijk en pijnlijk lopen. Hoge concentraties van Cadmium in de lucht of in het water kunnen incidenteel acute vergiftigingsverschijnse-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen